Προκύπτει κλασσικά ότι σε αυτό το κράτος της διαφθοράς και της ρεμούλας οι ηγέτες μας και κυρίως οι Προέδροι μας διαχειρίζονταν το δημόσιο χρήμα κατά το δοκούν η δε δημόσια υπηρεσία ήταν και εξακολουθεί να είναι τσιφλίκι των ιδίων και αμπελοχώραφο των κομμάτων τους.
Τρία κεφαλαιώδη ζητήματα που σχετίζονται με την προδοσία κατά της Κύπρου το 1974, είδαν ξανά το φως της δημοσιότητας ωστόσο, η πάροδος του χρόνου θα σκεπάσει ξανά την πληγή και όση την κουβαλάνε θα συνεχίσουν να πονάνε ενώ οι αυτουργοί θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το οφίκια που αποκόμισαν και την αναγνώριση και τον μισθό της προδοσίας.
Την Τρίτη στην Επιτροπή Προσφύγων και Αγνοουμένων της Βουλής αποκαλύφθηκε σκάνδαλο με μαϊμούδες αιχμαλώτους, κατά την τουρκική εισβολή του 1974. Συγκεκριμένα καταγγέλθηκε, με στοιχεία και ονόματα, ότι συγκεκριμένα άτομα που δεν διετέλεσαν αιχμάλωτοι, βρίσκονται στον κατάλογο των δικαιούχων επιδομάτων. Όπως μετέδωσε ο καλός συνάδελφος Παναγιώτης Καπαρής, «ο Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων, Νίκος Κέττηρος, ανέφερε ότι, ενώ το 2017 υπήρχαν στον κατάλογο αιχμαλώτων 832 άτομα, σήμερα διαπιστώνεται ότι οι αιχμάλωτοι αυξήθηκαν στους 1.240, παρά το γεγονός ότι αρκετοί απεβίωσαν τα τελευταία χρόνια». Σύμφωνα με τον κ. Κέττηρο, για να ενταχθεί κάποιος στον κατάλογο αιχμαλώτων, θα πρέπει να διαθέτει πιστοποιητικό του Ερυθρού Σταυρού. Δηλαδή η Βουλή εντόπισε 408 πολίτες οι οποίοι λάθρα παρεισέφρησαν στον κατάλογο των αιχμαλώτων και εισπράττουν εκτός της σύνταξης του και ένα σχετικό επίδομα. Σύμφωνα τον πρόεδρο του Παγκύπριου Συνδέσμου Αιχμαλώτων Πολέμου 1974, Βάσο Χρίστου, το σχετικό επίδομα ανάλογα με τη σύνταξη που λαμβάνει ο καθείς κυμαίνεται από τα €5 και φτάνει μέχρι τα €60.
Το ζήτημα εδώ είναι πως προέκυψαν οι επιπλέον 408; Πως «μπήκαν» στον κατάλογο; Και κυρίως ποιοι είναι; Ή μήπως αναδείχθηκε το ζήτημα και δεν θα υπάρξει περαιτέρω διερεύνηση; Οι συνάδελφοι του σχετικού ρεπορτάζ έχουν εξαιρετικό πεδίο έρευνας! Εδώ να θυμίσω και μια σχετική ιστορία τραγικότατη από το 1974.
Όταν 7 του Δεκέμβρη εκείνου του μαύρου χρόνου ο Μακάριος επέστρεψε στην Κύπρο ύστερα από τεσσερισήμισι μήνες απουσίας από το μπαλκόνι της Αρχιεπισκοπής δια του κλάδου ελαίας στην ουσία εξήγγειλε γενική αμνηστία, για του πραξικοπηματίες, εοκαβητατζήδες και χουντικούς που πρόδωσαν την Κύπρο. Ωστόσο ήταν και πολλοί των μακαριακών που αμφισβήτησαν έντονα την απόφαση Μακαρίου και χωρίς να γίνει πολύς θόρυβος άρχισε να εξυφαίνεται που πολιτική στο παρασκήνιο για τη δημιουργία λίστας δημοσίων υπαλλήλων που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα έτσι ώστε να αποπεμφθούν από την υπηρεσία.
Το 1976 όταν ιδρύθηκε το ΔΗΚΟ, το Κόμμα ανέλαβε τη σχετική λίστα ωστόσο όταν το καλοκαίρι του 1977 ο Μακάριος πέθανε, το ζήτημα πάγωσε για λίγο. Πολυμήχανοι παράγοντες της εποχής επινόησαν ένα τρόπο χρήσιμης διαχείρισης της λίστας των τριών και πλέον χιλιάδων «πραξικοπηματιών δημοσίων υπαλλήλων». Διαπραγματεύονταν μαζί τους την διαγραφή του ονόματος τους από τη λίστα και με ένα κάποιο ποσό χρημάτων ελάμβαναν ταυτότητα μέλους του νεόδμητου κόμματος και περνούν στην «δημοκρατική» όχθη του βρώμικού εκείνου ποταμιού.
Ήταν το 1978, όταν ο Σπύρος Κυπριανού προχώρησε στην κάθαρση όσων σκληροπυρηνικών πραξικοπηματιών, των 62 κατά την ιστορία που απολύθηκαν από το δημόσιο. Εκείνων δηλαδή που ενέχονταν σε οποιαδήποτε ενέργεια «αποσκοπούσαν εις την προπαρασκευήν του πραξικοπήματος ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον τείνουσαν εις την προαγωγήν τούτου ή εις την ανατροπήν της συνταγματικής τάξεως ή του πολιτειακού καθεστώτος». (άρθρο 2 του Νόμου 3 του 1977)».
Το 1993 ο Γλαύκος Κληρίδης στην προεδρία του και εν τη σοφία του ανακάλεσε την απόφαση του Σπύρου Κυπριανού και επαναπροσέλαβε στο δημόσιο 61 εξ εκείνων, τους πλήρωσε όσους μισθούς δεν πήραν τόσα χρόνια και τους έδωσε και εφάπαξ!
Προκύπτει κλασσικά ότι σε αυτό το κράτος της διαφθοράς και της ρεμούλας οι ηγέτες μας και κυρίως οι Προέδροι μας διαχειρίζονταν το δημόσιο χρήμα κατά το δοκούν η δε δημόσια υπηρεσία ήταν και εξακολουθεί να είναι τσιφλίκι των ιδίων και αμπελοχώραφο των κομμάτων τους.
Το δεύτερο κεφαλαιώδες ζήτημα που εθίγη επίσης στην Επιτροπή Προσφύγων της Βουλής ήταν σχετικά με το νομοσχέδιο για τη διαχείριση των τουρκοκυπριακών περιουσιών. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Νίκος Κέττηρος αποκάλυψε ότι το 92% των προσφύγων, δεν πήραν τίποτα από τις τουρκοκυπριακές περιουσίες. Ούτε σπίτι, ούτε χωράφι, ούτε μαγαζί! Τότε ποιοι τα πήραν; Η μεγάλη ληστεία έγινε από αξιωματούχους κομμάτων που βρέθηκαν στην εξουσία το 1974 και εντεύθεν. Θυμάμαι Πάφιο βουλευτής που αφόδευε on air να επαίρεται στο κυλικείο της Βουλής για «τους δικούς του» που έκαμαν γερό κόκκαλο «αξιοποιώντας» τ/κ παραλιακά κέντρα και μαγαζιά. Να θυμηθούμε και την περίπτωση του Μακένζι στη Λάρνακα και άλλα τουρκοκυπριακά φιλέτα που ακόμα βρίσκονται στα μανταλάκια!
Το τρίτο εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα σχετίζεται με τα αρχεία του ΓΕΕΦ, τα οποία μεταφέρθηκαν παράνομα στην Αθήνα και περιλαμβάνουν εκατοντάδες στοιχεία και μαρτυρίες αξιωματικών και στρατιωτών κατά την τουρκική εισβολή, όπως σημειώνεται σε επιστολή του ευρωβουλευτή Μιχάλη Χατζηπαντέλα προς τον ΥΠΕΞ Κωνσταντίνο Κόμπο και αποκάλυψε ο «Π»: «Τα αρχεία του ΓΕΕΦ για την τουρκική εισβολή του 1974 βρίσκονται στην κατοχή του ελληνικού στρατού. Έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα» και η Αθήνα αρνείται να τα παραδώσει στις Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Την τελευταία 20ετία πραγματοποιήθηκαν δεκάδες συναντήσεις σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας για να παραδοθούν τα αρχεία του ΓΕΕΦ αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αυτό που ανησυχεί την Αθήνα και δεν συγκατατίθεται στην παραχώρηση των αρχείων του ΓΕΕΦ είναι οι ευρύτερες περιγραφές που περιλαμβάνονται στα αρχεία και αφορούν, μεταξύ άλλων, και τον ρόλο που διαδραμάτισαν Έλληνες και Ελληνοκύπριοι αξιωματικοί το 1974.
Εν ολίγοις, δεν θέλουν να δουν το φως της δημοσιότητας στοιχεία, ονόματα και διευθύνσεις που εκθέτουν αξιωματικούς. Το ίδιο συμβαίνει και με το αρχείο της Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοίκησης Αμύνης Κύπρου (ΑΣΔΑΚ). Αυτά τα δυο αρχεία θα έπρεπε να είχαν επαναπατρισθεί αμέσως μετά το 1974 ωστόσο πολλοί δεν ήθελαν και ακόμα δεν θέλουν, όμως το κράτος και κυρίως η Βουλή όταν δημιούργησε την Κοινοβουλευτική Επιτροπή υπό τον Μαρίνο Σιζόπουλο θα έπρεπε να μην κλείσει τα κιτάπια της αφήνοντας πίσω όσα βολικά δεν της έδιναν και αντί για εκθέσεις τόμων και παράτες να επέμενε ότι η Επιτροπή θα ολοκλήρωνε το έργο της για το Φάκελο της Κύπρο, με όλα όσα αφορούσαν την ιστορία της ΚΔ από την ίδρυση της το 1960.
Έτσι η παρωδία που ζούμε ακόμα και σήμερα με τους μαϊμούδες αιχμάλωτους και τους σπουδαίους μας ηγέτες που τους φτιάξαμε γήπεδα και λεωφόρους με το όνομα τους, θα ήταν όντως μια πολύ θλιβερή ιστορία, όμως ο αέρας που θα αναπνέαμε θα ήταν καθαρός.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ
paraschosa@icloud.com
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
