Στη σημερινή εσωκομματική κρίση τα πρόσωπα κλειδιά είναι τέσσερα: Νίκος Αναστασιάδης, Αβέρωφ Νεοφύτου, Αννίτα Δημητρίου και Νίκος Χριστοδουλίδης. Και οι τέσσερεις διαθέτουν ‘κοινό’ εντός του ΔΗΣΥ, όπως και στην κρίση του 2003 (όπου τα τότε τρία πρόσωπα κλειδιά (Ν. Αναστασιάδης, Α. Μαρκίδης, Ι. Κασουλίδης) διέθεταν το δικό τους κοινό εντός του ΔΗΣΥ) αλλά η διαφορά είναι πως σήμερα αυτά τα τέσσερα πρόσωπα είναι ‘στα μαχαίρια’. Και με ένα συγχυσμένο Συναγερμό, το ΕΛΑΜ μια χαρά είναι δίπλα και καλωσορίζει καθημερινά Συναγερμικούς ή πρώην Συναγερμικούς... Στα χέρια τους είναι να επαναφέρουν τον ΔΗΣΥ εκεί που λογικά έπρεπε να βρίσκεται…
Ο ΔΗΣΥ είναι γεγονός ότι διέρχεται από μια περίοδο ισχυρών ταραχών. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του αλλά είναι η πρώτη φορά που αυτό το ταρακούνημα διαρκεί για τόση μεγάλη περίοδο χωρίς να ξεκαθαρίζει.
Αφορμή για την μεγάλη εσωστρέφεια ήταν το αποτέλεσμα των Προεδρικών εκλογών του 2023 και το χαρακτηρίζω ως ‘αφορμή’ διότι τα αίτια είναι άλλα. Από τις εκλογές του 2023 όμως έχει περάσει ενάμιση χρόνος και η εσωστρέφεια δεν λέει να κοπάσει. Γιατί;
Ο λόγος δεν είναι ένας. Είναι αρκετοί και σύνθετοι. Ωστόσο θα καταγραφεί ο σπουδαιότερος.
Θα κάνω μια γρήγορη ανασκόπηση στην προηγούμενη μεγάλη κρίση του ΔΗΣΥ, η οποία αυτομάτως θα μας βοηθήσει να εντοπίσουμε και τις διαφορές της τότε κρίσης με την σημερινή κρίση και γιατί αυτή τη φορά τα πράγματα ενδεχομένως να είναι πολύ διαφορετικά και ίσως και πολύ χειρότερα (μέχρι στιγμής είναι χειρότερα).
Η προηγούμενη τρικυμία που πέρασε η Πινδάρου ήταν το 2003 με τις Προεδρικές Εκλογές και διήρκησε μέχρι τις Ευρωεκλογές του 2004 (με το Σχέδιο Ανάν να προκύπτει στο ενδιάμεσο).
Τα πρόσωπα κλειδιά εκείνης της περιόδου ήταν τρία: Νίκος Αναστασιάδης, Αλέκος Μαρκίδης και Ιώαννης Κασουλίδης. Και θα εξηγήσω πιο κάτω γιατί αυτοί οι τρεις έπαιξαν τρομερό ρόλο για την επόμενη μέρα του ΔΗΣΥ.
Εν συντομία, το αποτέλεσμα εκείνης της φουρτούνας ήταν αρκετές διαγραφές στελεχών του ΔΗΣΥ και δημιουργία δυο κομμάτων (ΕΥΡΩΔΗ και αργότερα ΕΥΡΩΚΟ) (Π. Προδρόμου, Ρ. Ερωτοκρίτου και αποχώρησε ο μ. Χρ. Ταραμουντάς ενώ αργότερα διαγράφηκε και ο Δ. Συλλούρης).
Ωστόσο ο ΔΗΣΥ τότε βρήκε τα πόδια του παρά τους σοβαρούς τριγμούς. Γιατί; Διότι τα ‘πρόσωπα κλειδιά’ (που γράψαμε πιο πάνω) παρέμειναν στο κόμμα ή δεν θέλησαν να κάνουν ζημιά στο ΔΗΣΥ. Και εξηγώ:
Ο μ. Αλέκος Μαρκίδης, ο οποίος κατήλθε ως Ανεξάρτητος υποψήφιος το 2003 απέναντι στον Γλαύκο Κληρίδη και τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ενώ μεν έτυχε στήριξης από επτά βουλευτές του ΔΗΣΥ, την επόμενη των Εκλογών δεν προχώρησε στην ίδρυση Κόμματος. Προχώρησε πολύ αργότερα στην δημιουργία Πολιτικής Κίνησης (ήταν περισσότερο ως Πολιτικό Γραφείο παρά ως Κίνηση), η οποία ωστόσο δεν βρισκόταν επί της ουσίας απέναντι από τον ΔΗΣΥ και δεν πρόλαβε καλά καλά να οργανωθεί αφού προέκυψε το Σχέδιο Ανάν όπου εκεί ο Αλέκος Μαρκίδης στήριξε το ‘ΝΑΙ’ όπως και ο ΔΗΣΥ. Η ουσία εδώ είναι άλλη: Ότι ενώ αμέσως μετά τις Προεδρικές εκλογές του 2003 ο Αλέκος Μαρκίδης μπορούσε να κάνει κόμμα, και να διαθέτει και Κοινοβουλευτική Ομάδα, και να συμμετέχει στο Εθνικό Συμβούλιο, δηλαδή να ‘είναι ενεργός και μέσα στα πράματα’, δεν το έπραξε. Για έναν και μοναδικό λόγο: Για να μην πληγώσει το ΔΗΣΥ.
Επίσης σημαντικό ρόλο στην μη συνέχιση της εσωστρέφειας διαδραμάτισε το δεύτερο πρόσωπο κλειδί της τότε εποχής, ο Ιωάννης Κασουλίδης, ο οποίος αμφισβήτησε τον Νίκο Αναστασιάδη στις ενδοκομματικές εκλογές τον Μάιο του 2003 και παρόλο ότι έχασε με μια σχετική μικρή διαφορά (55% έναντι 45%) εντούτοις συνέχισε κατά την φουρτούνα του ΔΗΣΥ να βρίσκεται στο πλευρό του Νίκου Αναστασιάδη συγκρατώντας και συμβάλλοντας να διατηρηθούν τα ποσοστά της Πινδάρου και να ανακάμψει. Όσοι έζησαν το κλίμα εκείνων των ενδοκομματικών εκλογών (απίστευτη πόλωση) αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι ‘μισή δήλωση’ χρειαζόταν από τον Ιωάννη Κασουλίδη και θα γίνονταν όλα θρύψαλα.
Με λίγα λόγια, σημαντικά πολιτικά πρόσωπα και κεφάλαια εκείνης της εποχής, συνέτειναν στο να μην συνεχιστεί η εσωστρέφεια και να στηρίξουν τον Νίκο Αναστασιάδη ως Πρόεδρο της Παράταξης και κατ’ επέκταση το ΔΗΣΥ.
Στο σήμερα. Διαβάζοντας το εν συντομία ιστορικό της τότε μεγάλης κρίσης του ΔΗΣΥ, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Στη σημερινή εσωκομματική κρίση τα πρόσωπα κλειδιά είναι τέσσερα: Νίκος Αναστασιάδης, Αβέρωφ Νεοφύτου, Αννίτα Δημητρίου και Νίκος Χριστοδουλίδης.
Και οι τέσσερεις διαθέτουν ‘κοινό’ εντός του ΔΗΣΥ, όπως και στην κρίση του 2003 (όπου τα τότε τρία πρόσωπα κλειδιά διέθεταν το δικό τους κοινό εντός του ΔΗΣΥ) αλλά η διαφορά είναι πως σήμερα αυτά τα τέσσερα πρόσωπα είναι ‘στα μαχαίρια’. (Στην μόνη σχέση που δεν υπάρχει σύγκρουση είναι Αννίτας - Αναστασιάδη και Χριστοδουλίδη - Αναστασιάδη. Όλοι οι υπόλοιποι συνδυασμοί σχέσεων μεταξύ των 4 έχουν σοβαρό θέμα σε σημείο που δεν μιλιούνται. Η Αννίτα έχει θέμα με Αβέρωφ και Χριστοδουλίδη, ο Αβέρωφ με Αννίτα, Αναστασιάδη, Χριστοδουλίδη, ο Χριστοδουλίδης με Αβέρωφ και Αννίτα, ο Αναστασιάδης με Αβέρωφ).
Το παράδειγμα της κρίσης του 2003 αποτελεί και την φόρμουλα επίλυσης της σημερινής κρίσης. Δηλαδή και τα τέσσερα πρόσωπα θα πρέπει να βρουν τρόπους συμφιλίωσης και συνεννόησης. Ενόσω αυτά τα τέσσερα πρόσωπα ή έστω τα τρία (Αννίτα, Αβέρωφ, Αναστασιάδης) ‘βρίσκονται στα μαχαίρια’, η κρίση θα υφίσταται, θα υποβόσκει, πότε θα φανερώνεται και πότε θα βρίσκεται κάτω από το χαλί, η φθορά θα συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι και την επόμενη μάχη που είναι οι Βουλευτικές Εκλογές του 2026 και πιθανότατα μέχρι την επόμενη Μεγάλη Μάχη για τις Προεδρικές Εκλογές του 2028.
Αν αυτοί οι τέσσερεις (ή έστω οι τρεις) δεν μπορέσουν να συνεννοηθούν, τότε ο ΔΗΣΥ δεν θα μπορέσει ούτε να βρει τα πατήματα του, ούτε να ασκήσει σωστή πολιτική, αλλά ούτε και να επανέλθει σε ποσοστά που απολάμβανε τόσα χρόνια.
Αν δεν λυθεί αυτό πρώτα, ούτε για Ιδεολογική Ταυτότητα μπορούμε να μιλήσουμε, ούτε για Αλλαγές, ούτε για Ανασυγκρότηση.
Και με ένα συγχυσμένο Συναγερμό, το ΕΛΑΜ μια χαρά δίπλα είναι και καλωσορίζει καθημερινά Συναγερμικούς ή πρώην Συναγερμικούς...
Στα χέρια τους είναι να επαναφέρουν τον ΔΗΣΥ εκεί που λογικά έπρεπε να βρίσκεται…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
