Ποιος να το φανταζόταν ότι αυτό που γινόταν πριν την ανακοίνωση της απόφασης του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου με το δημόσιο εκβιασμό της Δικαιοσύνης από πολιτικούς και κόμματα θα έμοιαζε με χάδι μετά την έκδοση της απόφασης;
Ένα ήταν σίγουρο και πριν την ομόφωνη -τελικά- απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου: όποιος και αν δικαιωνόταν, ζημιωμένη θα έβγαινε η Δικαιοσύνη.
Και η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει εμάς, όχι εκείνην.
Μονίμως φωνάζουμε, δικαίως αν και χωρίς να βοηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση με την απουσία μας από τα κοινά, ότι στον τόπο μας δεν έχουμε θεσμούς αξιόπιστους ή όσον αφορά μερικούς από αυτούς, τόσο αξιόπιστους όσο θα τους θέλαμε.
Την ίδια ώρα, αυτό που έγινε από την ώρα που κατατέθηκε η αίτηση του γενικού Εισαγγελέα εναντίον του γενικού Ελεγκτή και μετά, έχει πλήξει πολύ σοβαρά την έννοια των θεσμών και ειδικά της Δικαιοσύνης, ενός θεσμού ο οποίος λειτουργεί σε ικανοποιητικό βαθμό παρά τα προβλήματά του. Και μετά την απόφαση ξέφυγε.
Η υπόθεση είναι απλή: ένας θεσμός προσφεύγει εναντίον ενός άλλου. Περί αυτού πρόκειται. Σε μια χώρα, μια κανονική χώρα, ο κόσμος και πολύ περισσότερο ο πολιτικός κόσμος περιμένει να ακούσει με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα αλλά και τον δέοντα σεβασμό την ετυμηγορία της Ολομέλειας του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου. Όποια κι αν είναι.
Αυτό που έγινε σ’ αυτή την περίπτωση απέχει έτη φωτός από αυτή τη συμπεριφορά. Και μόνο οι αναφορές σε εκδικητική κίνηση του γενικού Εισαγγελέα, σε προσπάθεια εξουδετέρωσης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και σε (κατα)δίωξη από πλευράς του γενικού Εισαγγελέα, οδηγούν αναπόδραστα σε ένα και μοναδικό πράγμα: την αμφισβήτηση της ποιότητας της Δικαιοσύνης στη χώρα και τον εκβιασμό της απόφασής της επί της ουσίας.
Ενδεχομένως να ρωτήσει κάποιος: δεν μπορεί οποιοσδήποτε να θεωρεί ότι ο ένας θεσμός καταδιώκει τον άλλον; Όχι όσο το Δικαστήριο εξετάζει.
Σε κράτη σοβαρά και ευνομούμενα στοιχειωδώς - και το δικό μας μπορεί να μην είναι ιδιαιτέρως σοβαρό αλλά στοιχειωδώς ευνομούμενο είναι - οι πολίτες πολλώ δε μάλλον οι πολιτικοί και ειδικά εν ενεργεία βουλευτές και βουλευτίνες έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Και τη σέβονται.
Και σε αυτά τα κράτη, εάν ο επικεφαλής ενός θεσμού διώκει ή καταδιώκει τον επικεφαλής ενός άλλου πρέπει να θεωρείται ευτύχημα το ότι η υπόθεση ήχθη επιτέλους ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Εάν, λοιπόν, υπάρχει βασική εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη -και στην Κύπρο, ναι, πρέπει να υπάρχει πέραν της βαρβαρότητας του περιρρέοντος λαϊκισμού- τότε ο πολίτης ή ο πολιτικός δεν ανησυχούν. Εάν είναι καταχρηστική ή και απλά λανθασμένη η «δίωξη», θα αποτύχει. Γιατί να ανησυχεί κάποιος;
Και ποιός είναι αυτός που ανησυχεί; Αυτός είναι παντογνώστης του καφενέ, ο συνταγματολόγος του «Πανεπιστημίου της Ζωής», ο «εν ούλλοι πιασμένοι» ή ο λαϊκιστής πολιτικός ο οποίος απλά αρπάζει την ευκαιρία για να κερδίσει ψήφους ανάμεσα σε αυτούς που, εν προκειμένω, υποστηρίζουν αυτόν που διώκεται.
Διπλά δε κατάπτυστος είναι ο τελευταίος/α όταν γνωρίζει ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί, σε αντίθεση με τον πρώτο ο οποίος έχει αποφασίσει ότι είναι όλοι «πιασμένοι».
Επιτρέψτε μου δε να το… αντιστρέψω: Τι εισηγείται; Μιλάω πάντα για αυτούς που είναι σε θέση να γνωρίζουν και γνωρίζουν καλά ότι δεν ζούμε στο Ιράν, ούτε τη Σομαλία ή ξέρω ‘γω, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό. No pun intended, Φούλη μου.
Εισηγείται να μην προσφεύγει ο ένας θεσμός εναντίον του άλλου; Γιατί; Αφού ξέρουμε ότι ειδικά σε τέτοιες υποθέσεις, πρωτοφανείς και τεράστιας σημασίας, το Δικαστήριο θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ώστε να μην αυτοκαταργηθεί.
Άρα; Τι εισηγείται; Να λειτουργεί πολιτικά η Δικαιοσύνη ανάλογα με το ποιος φωνάζει πιο δυνατά για να μην συγκρουστεί με ένα μέρος της κοινής γνώμης ή με κάποιον που αυτοί γουστάρουν είτε γιατί βοηθά την πολιτική τους επιβίωση είτε για τον όποιον άλλον λόγο;
Εάν αυτό, ειδικά όταν μιλάμε για δημόσια πρόσωπα δεν είναι κατάργηση και bullying της ίδιας της Δικαιοσύνης στο όνομα του «δημόσιου καλού» και του «δημόσιου αισθήματος» στα μέτρα τους πάντα, τι είναι;
Και αλήθεια, εάν η απόφαση πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση, όπως και συνέβη εδώ, ποιες είναι οι ευθύνες τους για τη ζημιά που προκαλείται από άδικες και επιβλαβείς, για εμάς όλους πρωτίστως, θεωρίες συνωμοσίας για τους «πιασμένους» δικαστές και τους «πιασμένους» εφέτες;
Είναι ένα να αμφισβητείς την απόφαση -υπάρχει πλέον και η δυνατότητα του ΕΔΑΔ- και άλλο να μαγαρίζεις την απονομή της Δικαιοσύνης εν όλω αφήνοντας άθλια και ατεκμηρίωτα υπονοούμενα πάνω από τη Δικαιοσύνη η οποία έκανε τη δουλειά της.
Φταίει η Δικαιοσύνη που τον έκρινε, φταίει ο γενικός που ήθελε να τον φάει -και μπορεί και να ήθελε αλλά όποιος διαβάσει την απόφαση που είναι καταπέλτης βλέπει ότι είναι απόλυτα καλυμμένος- φταίει λέει και ο Πρόεδρος που δεν τον σταμάτησε!
Δηλαδή ο Πρόεδρος έπρεπε να σταματήσει -πώς;- έναν ανεξάρτητο αξιωματούχο από του να προσφύγει στην ανεξάρτητη δικαστική εξουσία για έναν άλλο ανεξάρτητο αξιωματούχο, όπως δικαιούτο να κάνει, για να μην χάσουν τα «τυχερά» τους οι βουλευτές και οι βουλευτίνες που πολιτεύονταν λαϊκίζοντας με όσα έλεγε, μη έχοντας άλλο τρόπο να πολιτευτούν.
Όλοι φταίνε, εκτός από αυτούς τους επικίνδυνους και τα κόμματά τους που έχουν αποφασίσει τώρα να βάλουν μπουρλότο και στη Δικαιοσύνη την οποία θα εξυμνούσαν, εάν έπαιρνε την αντίθετη απόφαση.
Δεν πάει a la carte η Δικαιοσύνη. Εκτός εάν μιλάμε, λ.χ., για μπανανίες που διοικούνται από λαϊκιστές ή για σοβαρά κράτη που πέφτουν στα χέρια τους και ζουν φαινόμενα όπως ο τραμπισμός και τα αντίστοιχα διεθνώς ή για «λαοκρατίες» όπως τα καθεστώτα που ονειρεύονται κάποιοι, που δικάζουν και εκτελούν συνοπτικά τους «εχθρούς του λαού».
Και υποχρεώνουν τους συγγενείς τους να αγοράζουν τη σφαίρα με την οποία εκτελούνται.
Τέτοιους χρειαζόμαστε; Και πού θα πάμε με αυτούς;
ΥΓ: Πάλι καλά να λέτε που δεν σκέφτηκαν ακόμα να λένε ότι τους «έκλεψαν» τις εκλογές όπως ο Τραμπ. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι το επόμενο αν και, προσωπικά, δεν θα το απέκλεια..
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
