Ο κοσμάκης έχει πιο σοβαρά προβλήματα να ασχολείται από τα σουαρέ της κομματικής σκηνής
Να το καθιερώσουν! Κάθε Δεκέμβρη, Αννίτα, Αναστασιάδης και Αβέρωφ να τραπεζώνονται σε ένα κοινωνικοπολιτικό δείπνο ενότητας και ομοψυχίας. Να τρώνε, να πίνουν και να υποκρίνονται ότι τους ενώνουν τα μεγάλα και σημαντικά, ότι παραμέρισαν προσωπικές ατζέντες και ότι το κόμμα είναι υπεράνω προσώπων και προσωπείων.
Μόνο που την επόμενη φορά, θα ήταν πιο σωστό να καλέσουν και τον Χριστοδουλίδη για να μην του κακοφαίνεται και να εξαπολύει, δια αντιπροσώπου, μύδρους κατά ενός εκ των συνδαιτημόνων, του «αγαπημένου» του Αβέρωφ. Αν δεν μπορεί να παρευρεθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας στείλει την Πική και όχι τον Ιωάννου -να υπάρχει και ισότητα φύλων στο τραπέζι, όχι μόνο τάσεων εντός του ΔΗΣΥ.
Παλαιότερα, αυτό το κόμμα στέγαζε φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους, εθνικόφρονες, συντηρητικούς, προοδευτικούς, ομοσπονδιακούς, αντιομοσπονδιακούς, υψηλή κοινωνία και λαϊκά στρώματα. Σήμερα, στην Πινδάρου συστεγάζονται το φαν κλαμπ της Αννίτας, οι Αβερωφικοί, οι Αναστασιαδικοί και οι Χριστοδουλιδικοί. Και έτσι έχουμε ένα κόμμα πασπαρτού. Είναι ταυτόχρονα υπεύθυνη αντιπολίτευση και σιωπηλή συμπολίτευση. Όπως θα έλεγε και η Αννίτα, τους ενώνει ένα… κολάνι. Ξεκάθαρα πράγματα!
Τόσο ξεκάθαρα, όπως το ΔΗΚΟ που ασκεί ενοχλητική συμπολίτευση και σιωπηλή αντιπολίτευση, με εξαίρεση τους Μυλωνά-Κουλία-Ορφανίδη που μάλλον βρίσκονται σε λάθος κόμμα. Πιο ξεκάθαρη απ’ όλους όμως είναι στην ΕΔΕΚ. Αντιπολιτεύονται στο Κυπριακό και σε θέματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, αλλά θυμούνται τη συμπολίτευση στους διορισμούς και στα λοιπά τραπεζώματα. Για την ΔΗΠΑ δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Ακόμα μετρούν τις ψήφους των Ευρωεκλογών και τα κουκιά δεν βγαίνουν. Όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν.
Αυτά βλέπουν οι σύντροφοι του ΑΚΕΛ και προσπαθούν να… ξεκαθαρίσουν τον ρόλο τους ως ροκ αντιπολίτευση, αλλά το κάνουν με υλικά περασμένων δεκαετιών. Ιδρύουν ας πούμε μια οργάνωση-δορυφόρο, τη δήθεν αυτόνομη «Κοινωνική Συμμαχία», η οποία δεν προσθέτει κάτι παραπάνω στα όσα ξέρουμε για τις θέσεις του κόμματος. Εξ ου και μένουν εκτός πρόσωπα της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Μπορεί βέβαια να φοβούνται μην ξαναπάθουν… Χαραλαμπίδου. Αν, όμως, δεν σπάσεις αυγά, δεν κάνεις ομελέτα.
Από τα συστημικά κόμματα, το μόνο ικανοποιημένο πρέπει να είναι το ΕΛΑΜ, το οποίο εάν έκανε τραπέζι ενότητας, όπως έκανε ο Συναγερμός, θα καλούσε τον Χρίστο, τον Χρίστου και τον Χρίστο Χρίστου. Τρία σε ένα και συμφέρει. Είναι σαν αντιπολίτευση χωρίς να είναι αντιπολίτευση. Ξέρει, όμως, πού πάει και πώς θα πάει, έχει ταβάνι και αυτό για την ώρα του αρκεί. Τα δύσκολα θα ξεκινήσουν όταν αγγίξει το ανώτατο όριο του και είναι θέμα χρόνου να το φτάσει. Μέχρι να συμβεί αυτό ή μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα, το ΕΛΑΜ είναι χρήσιμο στην κυβέρνηση ως συμπολιτευτικός αρμός στις δύσκολες στιγμές.
Για τους υπόλοιπους, υπομονή μέχρι τις βουλευτικές. Οι Οικολόγοι έχουν φωνή, αλλά ψάχνουν ποσοστά σε ένα αγώνα επιβίωσης. Στο Βολτ πανηγυρίζουν για τα φουσκωμένα νούμερα των δημοσκοπήσεων, αν και μάλλον θα πρέπει να ανησυχούν γιατί ως γνωστόν ό,τι φουσκώνει ξεφουσκώνει. Ιδιαίτερα, όταν υπηρετείς μια καταχρηστική ατζέντα που εκφράζει λίγους και απευθύνεται σε ακόμα λιγότερους. Οι ταμπέλες δεν κάνουν την πολιτική. Ούτε οι αγριάδες στα τηλε-παράθυρα. Όσον αφορά αυτούς που έρχονται, αλλά δεν ξέρουμε αν θα μείνουν, θα τους μετρήσουμε όταν εμφανιστούν.
Σε αυτό το κατακερματισμένο σκηνικό προσώπων και ιδεολογιών, απουσιάζει εν πολλοίς η ουσία της πολιτικής. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της αντιπολίτευσης. Είτε είναι σιωπηλή, είτε είναι ηχηρή και ενοχλητική. Απέναντι στη δικτατορία της μετριοκρατίας και της κουμπαροκρατίας, την επέκταση του κρατισμού και τη συνέχεια της διαπλοκή με άλλα μέσα, το κομματικό σύστημα αδυνατεί να εκφράσει μια σοβαρή πρόταση εξουσίας. Μια πρόταση που θα απευθύνεται στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, τα οποία δεν έχουν σχέση με τα κουτσομπολίστικα δείπνα, τις ατάκες για κολάνια και τα ρεζιλίκια στη Βουλή ακόμα και σε σοβαρά θέματα όπως η τροποποίηση του Συντάγματος.
Το κενό στον πολιτικό χάρτη είναι ορατό και αργά ή γρήγορα θα καλυφθεί. Όχι όμως από κομματικά τραπεζώματα ή από διάττοντες αστέρες τύπου Φειδία. Ήταν μόδα και πέρασε.
Υστερόγραφο: Η εγκύκλιος – ντροπή της υπουργού Γεωργίας, την οποία απέσυρε άρον-άρον μετά το σάλο, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου σε ένα πονεμένο χαρτοφυλάκιο. Δεν ήταν «λάθος διατύπωση» μιας οδηγίας, όπως εκ των υστερών ειπώθηκε, αλλά η ακριβής απεικόνιση μιας καθημερινής πραγματικότητας. Για το μπάχαλο, βέβαια, δεν ευθύνεται τόσο η πολιτική προϊστάμενη, αλλά αυτός ή αυτή που την διόρισε.
Υστερόγραφο 2: Τώρα που δημοσιοποιήθηκε το πλήρες σκεπτικό του Συνοδικού Δικαστηρίου για την πολύκροτη υπόθεση της μονής Αββακούμ, τελείωσε οριστικά και το παναΰριν όσων επένδυαν στην τοξικότητα και στη σύγχυση. Σε άλλες εποχές, τέτοια υπόθεση πολύ πιθανόν να έμενε στα σκοτεινά. Στους καιρούς μας, όμως, η Εκκλησία έχει ανάγκη από περισσότερη διαφάνεια και ήθος, όχι από πολιτικαντισμούς και υποκρισία. Ορθώς έπραξε ο Μητροπολίτης Ταμασού οδηγώντας την υπόθεση στο Συνοδικό, παρά το μεγάλο προσωπικό κόστος που πλήρωσε και πληρώνει.
Το άσχετο: Κολάν(ι) ολάν!
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
