Ποτέ και σε καμία άλλη περίπτωση, σε καμία άλλη διένεξη και με αφορμή κανέναν άλλο παράγοντα στυγνοί τρομοκράτες δεν κανονικοποιούνται και δεν ξεπλένονται. Ποτέ και πουθενά στη Δύση. Είναι όλοι τρομοκράτες, που είναι, και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονται. Ανεξαιρέτως. Εκτός...
Διερωτηθείτε τι θα είχε γίνει εάν, την επομένη της εξουδετέρωσης του Οσάμα μπιν Λάντεν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και του ορισμού του Αϊμάν αλ Ζαουάχρι ως αρχηγού της Αλ Κάιντα, τα δυτικά ΜΜΕ είχαν αρχίσει να αναφέρονται στον δεύτερο, ως «πολιτικό ηγέτη της Αλ Κάιντα». Ή καλύτερα αναρωτηθείτε, εάν θα μπορούσε να είχε γίνει ποτέ.
Η απάντηση είναι απλή: όχι. Στη Δύση των αξιών, όπως την αντιλαμβανόμαστε και την επαινούμε ως κατάκτησή μας ενίοτε, κάπου εκεί άλλωστε καταλήγει σε εμάς τους κουλ και τους προχωρημένους, κανείς δεν θα μπορούσε να δεχθεί κάτι τόσο εξωφρενικό και προσβλητικό επίσης στη μνήμη των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου και όλων των υπολοίπων κτηνωδιών που διέπραξε η Αλ Κάιντα.
Κι αυτό δεν θα ίσχυε μόνο με την Αλ Κάιντα αλλά και με όλες τις άλλες μορφές ισλαμικής τρομοκρατίας: από το Μπατακλάν στο Παρίσι μέχρι το μαραθώνιο της Βοστώνης και από εκεί στις Μαύρες Χήρες στο θέατρο Ντρουμπρόβκα στην Μόσχα και τη σφαγή των παιδιών στο Μπεσλάν.
Λογικά προκύπτει λοιπόν το ερώτημα: γιατί και πώς ο Γιαχία Σίνουαρ είναι κατά τη Δύση και εμάς στα ΜΜΕ της συχνά, ευτυχώς όχι πάντα, ο νέος «πολιτικός ηγέτης» μιας μάλιστα ξεκάθαρα φανατικής και τρομοκρατικής οργάνωσης; Και γιατί ο προκάτοχός του, ο Ισμαήλ Χανίγιε, ένας εξίσου αιμοσταγής τρομοκράτης ήταν κι αυτός «πολιτικός ηγέτης»;
Τόσο ο Σίνουαρ όσο και ο Χανίγιε ήταν αρχηγοί, όχι πολιτικοί αλλά τρομοκράτες, της ίδιας συμμορίας η οποία σχεδίασε και εκτέλεσε τα αρμόζοντα σε κτήνη, σίγουρα όχι σε ανθρώπους, εγκλήματα της 7ης Οκτωβρίου.
Σύμφωνα με τις αποδείξεις αλλά και τον ΟΗΕ, όχι εμένα, αυτά τα δίποδα σκότωσαν ακόμα και βρέφη καίγοντάς τα ζωντανά, όπως έκαναν και με ηλικιωμένους και με ανάπηρους, ξεκοίλιασαν μια έγκυο, βίασαν γυναίκες και σύμφωνα με την ειδική αντιπρόσωπο του ΟΗΕ, Πραμίλα Πάττεν σε δύο περιπτώσεις συνέχιζαν να βιάζουν τις γυναίκες και μετά που τις είχαν σκοτώσει.
Όλα αυτά είχαν σχεδιαστεί από τον νέο «πολιτικό ηγέτη» αλλά και τον προηγούμενο, από την παρουσία του οποίου ευτυχώς απαλλάγηκε ο πλανήτης.
Ειδικά αυτός, ο Χανίγιε, ήταν που χαζογελούσε και πανηγύριζε βλέποντας τις σφαγές από τηλεόραση. Αυτός ήταν που είχε δηλώσει αμέσως μετά τις θηριωδίες του Οκτώβρη: «Το αίμα των γυναικών, των παιδιών και των ηλικιωμένων […] είμαστε αυτοί που χρειαζόμαστε αυτό το αίμα, για να ξυπνά μέσα μας το επαναστατικό πνεύμα με την αποφασιστικότητα μας».
Σε πιο μετριοπαθής, ως γεγονός, δεν βγαίνει!
Και εάν είναι τουλάχιστον αφέλεια το να αποκαλεί κάποιος στη Δύση τον Χανίγιε μετριοπαθή επειδή χειριζόταν τις συνομιλίες για τους ομήρους απορρίπτοντας τη μία πρόταση μετά την άλλη σε σημείο που το Κατάρ απείλησε να τους απελάσει όλους - τόσο μετριοπαθής… - το να αποκαλείται ο Σίνουαρ «πολιτικός ηγέτης» είναι απείρως χειρότερο. Πατάει δε σε σοβαρά ζητήματα ηθικής, δημοσιογραφικής και όχι μόνο.
Ποτέ και σε καμία άλλη περίπτωση, σε καμία άλλη διένεξη και με αφορμή κανέναν άλλο παράγοντα στυγνοί τρομοκράτες δεν κανονικοποιούνται και δεν ξεπλένονται.
Ποτέ και πουθενά στη Δύση. Είναι όλοι τρομοκράτες, που είναι, και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονται. Ανεξαιρέτως.
Ελαφρυντικά υπάρχουν δυστυχώς μόνο εάν έχουν να κάνουν με το Ισραήλ ή τους Εβραίους. Τότε και μόνο, υπάρχουν «πολιτικοί» αλλά και «στρατιωτικοί» ηγέτες τάχα σε τρομοκρατικές οργανώσεις, τότε μόνο η δυτική δημοσιογραφία η οποία δυστυχώς έχει εγκλωβιστεί στον καθωσπρεπισμό, την πολιτική ορθότητα και τα «αριστερά» της κουσούρια άλλων εποχών, όπως βέβαια και σε δημοφιλείς σήμερα επιφανειακές αναγνώσεις, βρίσκει ένα άλλο μέτρο για να κρίνει την τρομοκρατία.
Γιατί δηλαδή δεν ήταν «αντίσταση» οι Μαύρες Χήρες και το Μπεσλάν; Η Τσετσενία ήταν ο τόπος των Τσετσένων φυσικώς πλούσια όμως και σε σημαντικό στρατηγικό σημείο του Καυκάσου και έτσι ο Πούτιν δεν άφησε τίποτα όρθιο σφάζοντας ανελέητα - χωρίς κανένας επιλεκτικά ευαίσθητος αριστερός ή «προοδευτικός» στη Δύση να ενοχληθεί τότε.
Δεν προηγήθηκε η τσετσένικη τρομοκρατία των ρωσικών θηριωδιών στην Τσετσενία. Τις ακολούθησε. Ήταν θα μπορούσε να πει κάποιος με αυτή τη λογική ειδικά, απότοκο ή και φυσικό επακόλουθό τους. Σε μια χώρα ισοπεδωμένη και ισλαμική τι μέλλον είχαν αυτές οι χήρες;
Γιατί αλήθεια δεν το είπε κανείς;
Αυτή η ψύχωση με τους Εβραίους, είτε γουστάρουν κάποιοι να το ακούνε είτε όχι, είναι μόνο αντισημιτισμός. Τίποτα άλλο. Το εάν τους τον έβαλαν στο κεφάλι τα συνθήματα των χρεοκοπημένων τους ιδεολογιών ή κάτι άλλο, καμία σημασία δεν έχει.
Το τραγικό είναι πως αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που αναθεματίζουν το σιωνισμό, βαφτίζουν φασίστα όποιον έχει την παραμικρή ένσταση στις «ευαισθησίες» τους και την απαίτησή τους να αποδεχτούν οι άλλοι ανθρώπους χωρίς την παραμικρή διάθεση προσαρμογής στα εδώ δεδομένα, ανθρώπους που έρχονται για τα λεφτά στη Δύση και μετά θέλουν τη Σιαρία και τις όποιες άλλες αθλιότητες διότι, λέει, είναι πρόσφυγες.
Το ένα εκατομμύριο των Εβραίων της ανατολής που απέλασαν οι Άραβες - ενίοτε και μερικά χρόνια πριν δημιουργηθεί το Ισραήλ - δεν ήταν πρόσφυγες; Οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος τι ήταν ήταν;
Και αφού διεκδικούν το δικαίωμα να ζει ο καθένας όπου γουστάρει, γιατί κάνουν ακριβώς το αντίθετο με το δικαίωμα των Εβραίων να ζήσουν στη δική τους γη, τη γη των δικών τους προγόνων στην οποία ούτως ή άλλως είχαν αδιάλειπτη παρουσία ακόμα και μετά που τους εκτόπισαν οι Ρωμαίοι;
Αυτό είναι ο σιωνισμός. Όλοι έχουν δικαίωμα να μεταναστεύουν εκτός εάν είναι Εβραίοι και πηγαίνουν στα εδάφη που κατέκτησαν οι Άραβες (σ.σ. Άραβες = οι άνθρωποι από την αραβική χερσόνησο, έτσι;) με τη βία, σφάζοντας και εξισλαμίζοντας μαζικά;
Και πρέπει να δεχθούμε την τρομοκρατία όλων αυτών των παρανοϊκών μουλάδων και των πατρώνων τους στην Τεχεράνη, την Άγκυρα και αλλού, διότι είναι λέει αντίσταση;
Επιτέλους, πάμε καλά;
ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
