Η πολιτική τάξη δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη λανθασμένη πορεία των πραγμάτων και ασχολείται με τα τετριμμένα ή παραμένει παγιδευμένη σε ανούσια ζητήματα
Γιώργος Αγαπίου
Δώδεκα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της κυπριακής οικονομίας και εννιά χρόνια μετά την επίσημη έξοδο της Κύπρου από το μνημόνιο, η κατάσταση για χιλιάδες νοικοκυριά και εργαζόμενους παραμένει αβέβαιη και επισφαλής. Τα νέα για την ανάκαμψη της οικονομίας, τα θετικά πρόσημα των οίκων αξιολόγησης και η προσέλκυση σοβαρών ξένων επενδύσεων, δεν έφτασαν ποτέ κοντά τους, όπως με δριμύτητα έφτασε το κύμα ακρίβειας και ενεργειακής κρίσης των τελευταίων ετών. Στην πραγματική ζωή, χιλιάδες νοικοκυριά επιβιώνουν με εισοδήματα του 2013 εν έτει 2025.
Την ίδια περίοδο, το κράτος παρουσιάζει τα ίδια ή χειρότερα συμπτώματα σήψης και δυσλειτουργίας, τα οποία οδήγησαν είτε σε ανθρώπινες τραγωδίες (Μαρί 2011), είτε σε βαθιά οικονομική κρίση (κούρεμα 2013). Η ιστορία επαναλαμβάνεται και τα φαινόμενα είναι ορατά με γυμνό μάτι.
Η αλυσίδα εγκληματικών λαθών και παραλείψεων, που οδήγησε στο σκάνδαλο των προβληματικών αερόσακων takata (με δύο νεκρούς και ένα σοβαρό τραυματισμό), η παρατεταμένη ενεργειακή κρίση, ο συσσωρευμένος πληθωρισμός, τα απανωτά φαινόμενα αισχροκέρδειας, η δημιουργία νέων ολιγοπωλίων σε ζωτικούς τομείς οικονομικής δραστηριότητας, η διόγκωση του κρατισμού χωρίς ανάλογη παροχή υπηρεσιών, η αύξηση των φορολογικών βαρών, η κατασπατάληση δημοσίων πόρων και η ανάκαμψη της βαθιάς διαπλοκής, είναι μερικά μόνο παραδείγματα, τα οποία επιβεβαιώνουν τη λανθασμένη πορεία πλεύσης.
Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. «Την ίδια περίοδο που στα κρατικά ταμεία έχουν εισρεύσει επιπλέον έσοδα πέραν των €2 δις λόγω της ακρίβειας και η κυπριακή οικονομία αναβαθμίζεται από τους πιστοληπτικούς οίκους αξιολόγησης και καταγράφει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, το 14% του πληθυσμού της Κύπρου (130.000 άνθρωποι) βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, ένας στους έξι Κύπριους αδυνατεί να θερμάνει το σπίτι του, σχεδόν 4 στους 10 αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε έκτακτα έξοδα, περισσότεροι από ένας στους τρεις πολίτες δεν μπορούν να κάνουν μια εβδομάδα διακοπές και σχεδόν 250.000 εργαζόμενοι λαμβάνουν μισθό χίλια ευρώ και κάτι, ενώ δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχοι ξαναβγαίνουν στην αγορά εργασίας, γιατί δεν τα βγάζουν πέρα. (…) Το οικονομικό και κοινωνικό χάσμα διευρύνεται επικίνδυνα» (από τη στήλη «Ο πλούτος της κοινωνίας δεν αρκεί για όλους», 21 Δεκ. 2024).
Σε μια εποχή όπου το ζητούμενο έπρεπε να είναι η καινοτομία, η ανάπτυξη του υγιούς επιχειρείν και η κοινωνική πρόοδος, τα ελλείμματα είναι πολλά και τα βάρη περισσότερα. Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική τάξη του τόπου δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την λανθασμένη πορεία των πραγμάτων και ασχολείται με τα τετριμμένα ή παραμένει παγιδευμένη σε ανούσια ζητήματα. Στήνει… προεκλογικές φιέστες για να παρουσιάσει εν πολλοίς ανύπαρκτο έργο, επαναλαμβάνει υποσχέσεις-φούσκες και εγκλωβίζεται σε θέματα περασμένων εποχών, όπως ο περιορισμός θητειών και η διαγραφή του αυτονόητου. Το κλειστό κλαμπ εξουσίας ασχολείται με ζητήματα τα οποία δεν αφορούν και δεν αγγίζουν την κοινωνία, ούτε απασχολούν τους πολλούς, πέραν από τα όρια του κοινωνικού κουτσομπολιού ή του χλευασμού.
Το χάσμα μεταξύ των φορέων της εξουσίας και των πολιτών έχει διευρυνθεί και η οριζόντια κρίση θεσμών αποτυπώνεται δημοσκοπικά και, εν τέλει, εκλογικά. Είτε επειδή αδυνατούν να παρέμβουν, είτε επειδή παραμένουν δέσμιοι της βαθιάς διαπλοκής, είτε απλά επειδή αυτά ξέρουν-αυτά κάνουν, μένουν απαθείς θεατές σε μια πορεία (νέας) καταστροφής. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν τον τροχό, ούτε απαιτείται να δημιουργήσουν τον επόμενο μηχανισμό της τεχνητής νοημοσύνης. Το ζητούμενο είναι να κάνουν τα απλά. Να λύσουν το αυτονόητο. «Να πατάμε τον διακόπτη και να ανάβει φως», όπως εύγλωττα έγραψε ο «Πολίτης» στο κύριο άρθρο της περασμένης Τετάρτης.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά δεν είναι και τόσο περίπλοκο όσο το παρουσιάζουν. Αν δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, ας μην μας σπαταλούν άλλο τον χρόνο μας. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς. Ίσως και καλύτερα. Ίσως…
Υστερόγραφο: Ό,τι δεν μπορούν να κατανοήσουν ή ό,τι βλέπουν ως απειλή, το ταμπελώνουν. Ψεκασμένοι, φασίστες, γραφικοί, ακραίοι, «ανάρμοστοι» και πάει λέγοντας. Βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Και μαζί, ένα κομμάτι της κοινωνίας. Ενόσω οι διεφθαρμένοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, τόσο θα βαθαίνει το χάσμα… γενεών.
Το άσχετο: Καλή Ανάσταση!
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
