Να σταματήσουμε να φοβόμαστε τις λέξεις και να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Όταν διακυβεύονται η ειρήνη και η ασφάλεια στον κόσμο, η θέση μας είναι με όλους τους τρόπους μαζί με όσους σέβονται τη δημοκρατία, και παράγουν ευημερία. Την Ελλάδα, τη Δύση, την Ευρώπη…
Για να το πούμε ευθέως: εάν τυχόν κλιμακωθεί η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, εάν τυχόν κινδυνεύσει η ασφάλεια και η ύπαρξη του Ισραήλ, εάν τυχόν κινδυνεύει με βαρύτερη διασπορά η κρίση σε όλη την περιοχή, εμείς δεν μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτή τη φρασεολογία και θέση που ψελλίζουμε όλη μέρα ότι είμαστε μία γέφυρα αγάπης και ειρήνης στην περιοχή και τελεία.
Αυτή θα είναι η πλέον απολίτικη και ανιστόρητη θέση που μπορεί κάποιος να διατυπώσει σε τέτοιες συνθήκες.
Εκεί που θα ταχθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη (με αυτή τη σειρά) εκεί θα πρέπει να είμαστε κι εμείς.
Όχι ετερο-προσδιοριζόμενοι, αλλά μεγιστοποιώντας τα οφέλη και ταυτιζόμενοι με τις μεγάλες συμμαχίες που αναπτύσσονται στην περιοχή, και αφορούν την προστασία του παγκόσμιου συστήματος ασφαλείας, το διεθνές δίκαιο και τη δημοκρατία.
Αυτό σημαίνει και ανοικτή στήριξη στις στρατιωτικές διεργασίες, των συμμάχων μας. Άλλωστε, αν δεν αξιοποιήσουμε εμείς το γεωστρατηγικό μας πλεονέκτημα, θα το αξιοποιήσουν άλλοι, χωρίς να μας ρωτήσουν. Γιατί έτσι γίνεται όταν διακυβεύονται τεράστια συμφέροντα και η παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Οι επιλογές προ της κρίσης…
Ο κόσμος, οι κυβερνήσεις οι αναλυτές, οι πολίτες κρατούν την αναπνοή τους. Αν θα απαντήσει το ΙΡΑΝ και πως, αν θα γίνει η εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο και πότε, κι αν θα λήξει ή θα κλιμακωθεί και πως ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Η Ευρώπη αναδιατάσσει τις επιλογές της,, ενισχύοντας την αμυντική της ισχύ, ενώ ενόψει των εκλογών τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ, παραμένει άγνωστος εν πολλοίς, ο ρόλος των ΗΠΑ στο μέλλον.
Εάν τα πράγματα είναι τόσο κρίσιμα και εάν πράγματι διακυβεύεται ο μελλοντικός χάρτης στην περιοχή, δεν υπάρχουν περιθώρια αποχής ή αποστάσεων από τα γεγονότα.
Για χώρες όπως η δική μας δεν υπάρχουν δύο στρατόπεδα εκ των οποίων πρέπει να επιλέξουμε το ένα. Βρισκόμαστε ήδη και πολύ σωστά, στο στρατόπεδο της δημοκρατίας, της ασφάλειας, και του διεθνούς δικαίου. Το στρατόπεδο που εκπροσωπεί τις Ευρωπαϊκές αξίες. Δυστυχώς, το σύστημα είναι μανιχαικό.
Δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο λιγότερο κακό, ούτε ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο. Οι «άλλοι», είναι οι τρομοκράτες της Χαμάς και της Χεμπολάχ, οι Χούτι, και το ΙΡΑΝ. Ότι πιο σκοτεινό πατά αυτή την ιστορική περίοδο στον κόσμο.
Δεν υπάρχει καν η παραδοσιακή σχολή που ήθελε τη Δύση να είναι σε αντιπαράθεση με τον Αραβικό κόσμο και που μας σύστηνε να προσέχουμε μη χαλάσουμε τις ισορροπίες με τον Αραβικό κόσμο.
Σήμερα ο μετριοπαθής αραβικός κόσμος, αν δεν ταυτίζεται, συμπάσχει με τη Δύση στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας και της ισλαμικής- ΙΡΑΝικής επιρροής.
Και τι να κάνουμε…
Το σύνδρομο του μικρού κράτους, που άγεται έρμαιο στα κύματα δεν έχει θέση σε τέτοιες περιστάσεις. Να πάψουμε πια να φοβόμαστε τις λέξεις. Ανήκουμε στην ΕΕ, είμαστε μέρος του Δυτικού συστήματος και πρέπει να δείξουμε πως πραγματικά αξίζει και για αυτούς ο κόπος να μας έχουν δίπλα τους.
Ειδικά τώρα που φαίνεται πως αρχίζει μία νέα προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού.
Στο βαθμό που η χώρα μας έχει μία γεωστρατηγική αξία (που την έχει), για το δυτικό στρατόπεδο αν κληθεί, να την αξιοποιήσει η ίδια. Σε συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στην Ευρώπη με τους οποίους ήδη έχουμε αναπτύξει μορφές αμυντικής συνεργασίας.
Αυτή η στάση είναι που θα συνιστά την πραγματική στρατηγική αναβάθμιση της χώρας μας στην περιοχή.
Στην πλήρη και χωρίς δισταγμούς ένταξη της χώρας μας στο δυτικό σύστημα ασφαλείας με ότι αυτό προϋποθέτει: Παροχή υπηρεσιών, λιμάνια, αεροδρόμια, κ.λπ.
ΛΟΪΖΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
