Ο χάρος μπήκε στο σπίτι οικογενειών με ένα πρωτόγνωρα βίαιο και απάνθρωπο τρόπο. Τους στέρησε τους δικούς τους ανθρώπους, τα παιδιά, τους φίλους, τη χαρά, το χαμόγελο, την ελπίδα. Τους άφησε αποκαμωμένους με μια φωτογραφία στο χέρι και μια ατέλειωτη ιστορία…

Τελικά, ο πόνος και ο θρήνος είναι υπόθεση προσωπική! Υπόθεση μοναδική, μοναχική. Κανένας δεν μπορεί να μπει στη θέση της μάνας που χάνει το παιδί, του πατέρα που σκοτώνεται ο γιος του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, των αδελφών και των φίλων. Όταν η πόρτα κλείσει, ο καθένας και η καθεμιά βιώνει τον δικό του πόνο, έχει να διαχειριστεί τα δικά του συναισθήματα, με τον δικό του τρόπο, ακόμη κι αν πρέπει να διαχειριστεί την απώλεια του αγαπημένου του προσώπου για μια ολόκληρη ζωή.

Η απώλεια νέων παιδιών σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα είναι τεράστια, ανείπωτη. Κανένας δεν μπορεί να φέρει τον δικό σου άνθρωπο πίσω, κανένας δεν μπορεί να τελειώσει τη ζωή του νέου που χάνεται, κανένας δεν μπορεί να ξαναγράψει τη ζω του ή από την αρχή.

Ακόμη κι’ αν γίνουν κηδείες δημοσία δαπάνη κι’ αν παραστούν πρόεδροι και βουλευτές, ακόμη κι αν εκφωνήσουν λόγους και καταθέσουν στεφάνια, ακόμη κι’ αν έλθει σύσσωμη η κοινότητα στην κηδεία.

Κι, όμως, τα πάντα εξαρτώνται από τον άνθρωπο. Από τα λάθη του, τις παραλείψεις του, τον ενθουσιασμό της νιότης του, από το …λίγο, τόσο …λίγο αλκοόλ, το λίγο τσιγάρο, τη μια ρουφηξιά χόρτου. Από την πολλή χαρά και αγαλλίαση, από την εφηβική τρέλα, από τον έρωτα και τη νεανική απερισκεψία.

Η μοιραία βόλτα

Κάποιες φορές η βόλτα με το αυτοκίνητο μπορεί να είναι μοιραία χωρίς να έχει ευθύνη το δικό σου παιδί, χωρίς να φταίει, χωρίς να ξέρει για να προστατευθεί. Και εσύ να στέκεις μουγκός μες τον πόνο, χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις γιατί έπρεπε να φύγει έτσι χωρίς αιτία. 

Όλα αυτά τα θέματα, της μοίρας, του πεπρωμένου και των πράξεων ή παραλείψεων του ανθρώπου δεν είναι τωρινά και θα παραμείνουν πάντοτε στην επικαιρότητα. Ενόσω η Πολιτεία δεν παίρνει στα σοβαρά το θέμα των απωλειών από δυστύχημα με το αυτοκίνητο, ή το ποδήλατο ή τη μοτοσυκλέτα.

Ενόσω τα σχολεία από την παιδική ηλικία δεν θέτουν στις προτεραιότητές του τα θέματα της ασφαλούς οδήγησης. 

Ενόσω το κράτος κατασκευάζει παλιόδρομους και ενόσω είσαι νέος και δεν σκέφτεσαι πονηρά! 

Το ελαφρυντικό των νέων είναι η ηλικία, το συναπάντημα με την παρέα, οι έρωτες και το ένα ποτό για να περάσουμε καλά! 

Το ελαφρυντικό!

Ποιο είναι το ελαφρυντικό της Πολιτείας, της κοινωνίας, αυτών που νομοθετούν και νουθετούν και που οφείλουν να δίνουν τα απαραίτητα εχέγγυα στους νέους, προτού πάρουν τιμόνι στα χέρια τους;

Σκέφτηκες ποτέ πόσο εύκολη και ασφαλής θα ήταν η οδήγηση για σένα, τους φίλους και την οικογένειά σου όταν φοράς τη ζώνη σου, τηρείς τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας στην καθημερινή σου μετακίνηση, τηρείς τη σήμανση, τηρείς τα όρια ταχύτητας, δεν πίνεις αλκοόλ, δεν κάνεις χρήση του κινητού κατά την οδήγηση, φροντίζεις το αυτοκίνητο και τα ελαστικά  του και  ενεργοποιείς την παιδική ασφάλεια στις πίσω πόρτες του οχήματος, αν μεταφέρει παιδιά;

Αυτά που συνέβησαν  αυτή τη βδομάδα στην Κύπρο δεν είναι μοναδικά συγκλονιστικά, είναι ένα δυνατό μήνυμα, ένα ταρακούνημα σώματος και ψυχής ότι το τιμόνι, ο δρόμος και το αλκοόλ δεν είναι για παιγνίδια και δεν χωρούν εκπτώσεις!

Ο χάρος μπήκε στα σπίτια οικογενειών με ένα πρωτόγνωρα βίαιο και απάνθρωπο τρόπο. Τους στέρησε τη χαρά, το χαμόγελο, την ελπίδα. Τους άφησε αποκαμωμένους με μια φωτογραφία στο χέρι, με μια ατέλειωτη ιστορία αγάπης και έρωτα, έκλεισε την κάθε προοπτική και στράγγισε τις ψυχές τους.

Ποιος άραγε θα μπορέσει να διεισδύσει σε εκείνες τις ψυχές των ανθρώπων που έμειναν πίσω και να δώσει απάντηση σε ένα υπερβολικά μεγάλο «Γιατί σε μένα;».

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews