Όταν σε αυτό τον νησί που βίωσε τόσα εγκλήματα και τόσο θάνατο, δεν βρήκαμε το σθένος να κοιτάξουμε τη ιστορία κατάματα και να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, τότε κανείς δεν θα κάμει χαΐρι. Θα χάσουμε όλοι Ε/Κ και Τ/Κ περιουσίες και αξιοπρέπεια…
Ήταν το 2004, όταν με τη σύζυγό μου ταξιδέψαμε με το αυτοκίνητο μας στο Άη Θέρισο στην Καρπασία, προσκεκλημένοι του ζεύγους Οζμπαλικσί και οι δύο με καταγωγή από την Τηλλυρία και πιο συγκεκριμένα από τη Μανσούρα. Ο Ερντογάν καθηγητής Φυσικής και η Σονάι γιατρός το επάγγελμα, γόνοι και οι δύο πλούσιων οικογενειών Τουρκοκύπριων γαιοκτημόνων, έκτισαν ένα μικρό πανδοχείο δίπλα στον Άη Θέρισο κι ένα μικρό εστιατόριο πάνω στους βράχους.
Σε ένα σημείο, λίγο πριν τον Άη Θέρισο είχαν κτιστεί περί τις δέκα μικρές επαύλεις και είχαν πινακίδα ότι ήταν προς πώληση. Ρώτησα τον Ερντογάν αν ήταν τουρκοκυπριακή γη αλλά δεν ήξερε να μου πει τότε, αλλά η τιμή των 18 χιλιάδων στερλινών μου φάνηκε τόσο χαμηλή που υποψιάστηκα ότι θα ήταν κάποια αρπαχτή μιας σύμπραξης από «πρίγκιπες» του συστήματος των κατεχομένων.
Πώς θυμήθηκα αυτή την ιστορία; Απλά από το άρθρο του φίλου μου Σενέρ Λεβέντ στον Πολίτη, με τίτλο« Έδιωξαν τους Ελληνοκύπριους και τώρα ήρθε η δική μας σειρά» (31.03.2025). Στο οποίο μεταξύ άλλων λέει: «Πρώτα έδιωξαν τους Ελληνοκύπριους. Σιωπήσαμε. Δεν βγάλαμε άχνα. Μάλιστα χαρήκαμε επειδή θα μάς έδιναν τις περιουσίες τους, τα χώματά τους. Ουδέποτε υπήρξε δικό μας ντέρτι το ντέρτι των Ελληνοκυπρίων που εκδιώχθηκαν από τα χώματά τους. Ακόμα και αν κάποιοι από εμάς το έφεραν βαρέως να κατέχουν κλεμμένη περιουσία, η πλειονότητα ήταν πολύ ικανοποιημένη απ’ αυτό.
Πρώτα έδιωξαν τους Ελληνοκύπριους. Και τώρα ήρθε η δική μας σειρά. Κάποτε το έλεγε ο αγαπητός Δάσκαλος Αρίφ και μου φαινόταν υπερβολικό. «Δεν το πιστεύεις, όμως μια μέρα θα έρθουν στην πόρτα μας και θα μας πουν "φύγε απ’ εδώ, θα καθίσω εγώ πλέον σε αυτό το σπίτι"», έλεγε. Δεν έκανε λάθος. Ιδού, ο άνθρωπος στον οποίο δώσαμε υπηκοότητα στάθηκε απέναντί μας και μας λέει: «Το μέρος αυτό είναι δικό μας. Δικά μας και τα σχολεία και τα τζαμιά και τα πανεπιστήμια. Όλα είναι δικά μας! Όποιος δεν του αρέσει να πάει στην ελληνοκυπριακή πλευρά». Βάι μωρέ! Μήπως αυτό δεν αξίζει στους διανοούμενούς μας, οι οποίοι ακόμα το παίζουν πως υπάρχει δημοκρατία, βουλή και κυβέρνηση και το μόνο με το οποίο ασχολούνται είναι να υπερασπίζονται το δικαίωμα των εκ Τουρκίας να περνούν στον νότο; Αξίζει!».
Μερικές μέρες μετά την επίσκεψη στο Άη Θέρισσο, μαζί με τον Σενέρ Λεβέντ πήγαμε να επισκεφθούμε τον γλυκύτατο Αρίφ Χασάν Ταχσίν, τον Δάσκαλο ο οποίος αρθρογραφούσε καθημερινά στην «Αβρούπα».
Όντως ήταν εκπαιδευτικός ωστόσο οι φίλοι του τον έλεγαν Δάσκαλο μάλλον για τις γνώσεις του και την πολιτική του σοφία. Ζούσε σε ένα σπίτι στη θάλασσα της Λαπήθου, που το αγόρασε όταν επέστρεψε από το εξωτερικό κατόπιν συμβουλής των γιατρών στην Αγγλία ότι ήταν λίγες οι μέρες του λόγω άθλιας κατάστασης πνευμόνων και έπρεπε να αναπνέει καθαρό αέρα αν ήθελε να ζήσει άλλα τρία-τέσσερα χρόνια.
Τελικά έζησε άλλα 25. Ο Αρίφ ήταν από τα πρώτα μέλη του "κυπριακού πυρήνα" της ΤΜΤ και όταν κατάλαβε πως η ΤΜΤ δεν το πήγαινε στην ελευθερία της Κύπρου, αποχώρησε και μπήκε στο κίνημα της ειρήνης και στον αγώνα επανένωσης του νησιού καθώς και την επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Έγραψε χιλιάδες άρθρα και κάμποσα βιβλία. Τον είχα γνωρίσει το 1988 όταν σε μια επίσκεψη στα κατεχόμενα πήγα στα γραφεία του περιοδικού ΣΑΝ όπου έδωσα συνέντευξή και στους δύο.
Δεκαπέντε μέρες μετά δημοσιεύθηκαν τα «αμαρτωλά» αποσπάσματα στις μεταφράσεις του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών κι έγινα αποδιοπομπαίος τράγος ιδιαίτερα διότι είπα ότι η νέα γενιά των δημοσιογράφων θα πρέπει να «καθαρίσουμε τους λεκέδες από αίμα που λερώνει τις δύο κοινότητες».
Εκείνες τις μέρες είχα επισκεφθεί το μνημείο των θυμάτων στη Μαράθα και την Αλόα και είχα πάθει την πλάκα της ζωής μου διότι ήταν φανερό ότι επρόκειτο για έγκλημα πολέμου, το οποίο δεν γνωρίζαμε στην ε/κ πλευρά, 14 χρόνια μετά τη διάπραξη του.
Ακόμα και προχθές ένας καθόλα σοβαρός και καλός γνώστης της πραγματικότητας Ε/Κ επιχειρηματίας, όταν ειρήσθω εν παρόδω αναφέρθηκα στην Μαράθα με κοίταξε έκπληκτος ρωτώντας πού είναι το συγκεκριμένο μέρος. Το μέρος που όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε διότι πρόκειται για τον τόπο όπου συντελέστηκε ένα έγκλημα πολέμου από ομάδα ΕΟΚΑβητατζήδων κατά 126 γυναικοπαίδων στις 14 Αυγούστου 1974.
Τις εκταφές έκαναν τα Ηνωμένα Έθνη στην παρουσία δημοσιογράφων μεταξύ των οποίων και Ελληνοκύπριοι. Κανένας δεν έγραψε τίποτε τότε. Πλήρες ρεπορτάζ έγραψα εγώ στον Πολίτη στις 14 Αυγούστου του 2008, οπόταν και δέχθηκα επίθεση από τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο τον Β’ μόλις βγήκε από την εκκλησία την Κυριακή το πρωί και χαρακτήρισε τον «Πολίτη» ελληνόφωνη τουρκική εφημερίδα. Βλέπετε αποκαλύψαμε ένα έγκλημα πολέμου ενώ ένας από τους δράστες εργαζόταν ως θεολόγος στην αρχιεπισκοπή του…
Ο Αρίφ Χασάν Ταχσίν, όταν τον επισκέφθηκα το 2003, τον ρώτησα για τις επαύλεις που πωλούνταν φθηνά στην Καρπασία και μου είπε ότι, «άμα καταφέρεις και πουλήσεις κλεμμένο όσα πιάσεις είναι κιάρι (καθαρό κέρδος). Η Κύπρος όλη είναι κιάρι!». Τώρα ακόμα και οι Τουρκοκύπριοι που ζουν μισό αιώνα στα σπίτια Ελληνοκυπρίων απειλούνται με εξώσεις ώστε οι περιουσίες εκείνες να περάσουν στα χέρια developers εκ Τουρκίας που έχουν πελάτες από το Ισραήλ, τα Εμιράτα και τη Ρωσία.
Τώρα ο Σενέρ απευθυνόμενος στους Τ/Κ σημειώνει: «Αν δεν κοιτούσατε από τα παρασκήνια εκείνη την ενέργεια λιντσαρίσματος, (του δικού του λιντσαρίσματος), δεν θα τα παθαίναμε αυτά τώρα. Αργήσαμε να υψώσουμε τη φωνή μας. Και ακόμα δεν μπορούμε να την υψώσουμε. Δεν κάνει χαΐρι μια κοινωνία η οποία δεν αποκαλεί φασίστα τον φασίστα και δικτάτορα τον δικτάτορα. Δεν θα δει χαΐρι αυτή η κοινωνία από εκείνους που ασκούν αντιπολίτευση τόσο όσο να μην πάθουν ζημιά οι ίδιοι. Τι να πω».
Τώρα όντως η Κύπρος όλη είναι κιάρι. Λόγω κόκκινων δανείων, λόγω εκποιήσεων τεράστιων περιουσιών από τις τράπεζες και λόγω του ότι εμείς αδυνατούμε να πούμε τον φονιά, φονιά και τον κλέφτη, κλέφτη…
* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
paraschosa@icloud.com
