Αυτό το είδος που μας προέκυψε μετά τις Προεδρικές Εκλογές, αν και μια πλάκα την έχει είναι πλέον επικίνδυνο.
Είδος είναι ναι. Υπήρχε και πριν τις εκλογές, σίγουρα, όμως, τότε, ήταν διάφορες εκδοχές. Μετά συνέβη ένα απίστευτο πράγμα το οποίο άνοιξε τις πύλες σε ένα φρενοκομείο αδιανόητο. Δυστυχώς όχι μόνο από έξω προς μέσα αλλά και αντιστρόφως.
Από τα νέα φιντάνια του ΔΗΣΥ τα οποία είναι όλα πια ολάνθιστα, αυτά τα οποία τα βλέπεις και τρομάζεις στην ιδέα να βρεθείς στα χέρια τους όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά, διότι είναι πασιφανής ο δυσθεώρητος δείκτης της νοημοσύνης τους, πολιτικής και ευρύτερα, από εκεί στους τελευταίους πιστούς του τέως και Πασών των Κονγκό (διότι τότε, κάτι περίμεναν προφανώς, σήμερα όμως να είναι ακόμα πιστοί του είναι πέραν του κλινικού) και από εκείνους, στους κατά φαντασίαν επαναστάτες της αντίπερα όχθης. Τους «αλύγιστους σημαιοφόρους της ιδέας του λυτρωμού» που λέει και ο υιός Χριστόφιας (από τον Ύμνο του ΑΚΕΛ).
Παρενθετικά: Οι τελευταίοι είναι σαν το αλησμόνητο του Πανούση: «Σοσιαλιστικός ρεαλισμός στον χώρο του κινηματογράφου είναι όταν ο σκηνοθέτης μάς δείχνει για πέντε λεπτά συνέχεια μια εργατική ροζιασμένη γροθιά στη μάπα. Σοσιαλιστικός υπερρεαλισμός είναι όταν η κάμερα κάνει λιγάκι δεξιά και στο φόντο της γροθιάς βλέπουμε τον γιο του εργάτη ο οποίος μαλ…».
Ενδεικτική του τι όντως πρεσβεύουν και η ανακοίνωσή τους για την τραγική ιστορία με το ναυάγιο. Τρεις παράγραφοι. Οι δύο γεμάτες με διεθνισμό, αλληλεγγύη, μετανάστες, τώρα που έφυγε και ο σύντροφος Άσαντ μιλούν και για Συρία, εν ολίγοις μόνο πίκλα δεν έβαλαν μέσα. Και πώς έκλεινε; «Υπογραμμίζουμε ότι παραμένει επιτακτικό το αίτημα για φιλοξενία των προσφύγων, αναλογικά σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.».
Ε μα έχει και ο διεθνισμός τα όρια του. Τώρα ειδικά που οι πλέον ττόππουζοι στο Κόμμα φεύγουν προς ΕΛΑΜ.
Όλους αυτούς λοιπόν, τους ένωσε ένα και μοναδικό πράγμα το έχει εξελιχθεί πλέον σε μια πρωτόγνωρη, υστερική εμμονή: η εκλογή Χριστοδουλίδη.
Η Γενεύη ήταν το σοβαρότερο επεισόδιο, μια κρίση που έπαθε το είδος πριν, κατά και μετά. Χαράς το πράγμα το ένα, δεν θα γίνει το άλλο, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό το παρακάτω, ο Άλλος δε σε κατάσταση… κανονική (του) να ηδονίζεται όταν υπονοούσε ότι δεν θα τα καταφέρουμε να έχουμε εκπροσώπηση της προκοπής στη Διάσκεψη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε ο Τατάρ δεν το έκανε.
Την επομένη της Γενεύης έβλεπες τα περισσότερα πρωτοσέλιδα και νόμιζες ότι είχαν πετάξει τον Χριστοδουλίδη έξω από το InterContinental γιατί δεν άδειασε το δωμάτιο στην ώρα του. Ένα πρωτοσέλιδο, είδε ότι «κέρδισαν όλοι χρόνο». Από όλα όσα βγήκαν αυτό τάχα κατάλαβαν. Και μάλιστα την ώρα που χρόνο μόνο η Άγκυρα χρειαζόταν, με εμάς το αντίθετο συμβαίνει, έτσι; Ενεργοποιήθηκε ο διάλογος μετά από οκτώ χρόνια, παρενέβη η ΕΕ για την οποία επίσης αμφισβητούσαν τον Απρίλη ότι συνέδεσε τα ευρωτουρκικά με το Κυπριακό και, επειδή ήταν ο Χριστοδουλίδης, «κέρδισε» η Άγκυρα.
Το άλλο; Το κορυφαίο; «Αμφίβολο εάν θα ανοίξουν τα οδοφράγματα» (sic). Την επομένη! Ήξεραν την επομένη ότι δεν θα ανοίξουν!
Σε κάθε αρνητική ένδειξη η οποία, σημειώστε, εις βάρος της χώρας και όλων μας είναι, βλέπεις τέτοια χαιρεκακία που πραγματικά διερωτάσαι ποιες είναι οι προτεραιότητες αυτών των ανθρώπων στην κατάσταση στην οποία περιήλθαν. Τόσο που μετατρέπουν πλέον και τα αμέτρητα θετικά σε αρνητικά, παραπληροφορώντας. Τι θέλουν; Να βελτιωθεί η χώρα, να προστατευθεί, αν ενισχύσει το ρόλο που, τι να γίνει, αυτή η κυβέρνηση ανέπτυξε και διασφάλισε στην περιοχή ή να απλά αποτύχει ο Χριστοδουλίδης;
Δυστυχώς το δεύτερο.
Καλλιεργούν μονίμως το μηδενισμό και την απαξίωση, μπροστά στα αδιανόητα πολλά που έγιναν σε δύο χρόνια, βγαίνουν πάντα και λένε ότι δεν έγινε τίποτα ή εάν δεν μπορούν, ότι έγινε αλλά δεν είναι σημαντικό. Τους λες, μα έξι αναβαθμίσεις της οικονομίας λ.χ. και σου απαντούν ότι δεν σημαίνει τίποτα.
Το πιο απίστευτο όμως είναι ότι η όποια αποτυχία, συνήθως φανταστική ή παραποιημένη τους δίνει απόλαυση. Τους φτιάχνει. Γουστάρουν. Και αντιστοίχως η επιτυχία της χώρας τους, καλή ώρα, τους λυπεί. Τα εύσημα τα δίνουν πάντα μασημένα σε μισή πρόταση και δέκα ναι μεν αλλά.
Την επομένη της δήλωσης της Προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, «δεν είναι μόνο ένα κυπριακό ζήτημα, αλλά ένα ευρωπαϊκό ζήτημα. Και στις συνομιλίες μου - αρκετά εκτενείς για την ακρίβεια - σήμερα το απόγευμα με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, αυτό έγινε επίσης στο πλαίσιο του τι θα μπορούσε να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση», είχαμε πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες αναφανδόν «υπέρ της λύσης», που υποβίβαζαν την επανέναρξη των συνομιλιών μετά από οκτώ χρόνια σε «σπρώξιμο ΜΟΕ» από την Ολγκίν που «ξανάρχεται» τάχα.
Λίγο αργότερα στο υιοθετημένο από όλα του τα μέλη επίσημο κείμενο, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έλεγε μεταξύ άλλων: «Επικροτούμε τις προσπάθειες με προσήλωση του Προέδρου Χριστοδουλίδη που οδήγησαν – για πρώτη φορά από το 2017 – σε θετικές εξελίξεις. Η επανένωση της Κύπρου αποτελεί προτεραιότητα για την ΕΕ που είναι έτοιμη να αναλάβει ενεργό ρόλο προς στήριξη της διαδικασίας υπό την αιγίδα των ΗΕ, με όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεση της. Η επανένωση της Κύπρου θα είναι καταλυτική για τις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας και την ευρύτερη περιοχή».
Και μετά διερωτώνται γιατί ο κόσμος τους δεν τους ψηφίζει πια και δεν θέλει να τους βλέπει ή καταλήγει στους φασίστες του ΕΛΑΜ. Γιατί άραγε;
Όταν μετά από τη διάσκεψη της Γενεύης και όλα αυτά κυκλοφορείς με τίτλο «Πανηγυρίζουν επιτυχία οι Τούρκοι» (!) και με υπότιτλο «Σε περίοδο αβεβαιότητας εισέρχεται το Κυπριακό», είναι ή δεν είναι, ακόμα και αυτοί οι κρετίνοι, πιο ωφέλιμοι στη χώρα σου από εσένα;
Τουλάχιστον αυτοί επέλεξαν να σιωπήσουν όχι να την πολεμήσουν.
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
