Είναι τυχαία αυτή τη τακτική τους; Κάθε άλλο. Ο λαϊκισμός και τα πυροτεχνήματα είναι ο τρόπος για να κρυφτεί η απολύτως επιτήδεια πλην κουτοπόνηρη σιωπή τους για την ουσία

«Η μεγάλη εικόνα του Κυπριακού δεν είναι μόνο απογοητευτική και στάσιμη, αλλά και επικίνδυνη για την πατρίδα και τον λαό μας», αναφέρει το ΑΚΕΛ σε ανακοίνωσή του. Και έχει απόλυτο δίκιο. Έτσι είναι.

Προσωπικά, το υιοθετώ. Και το επαναλαμβάνω: «Η μεγάλη εικόνα του Κυπριακού δεν είναι μόνο απογοητευτική και στάσιμη, αλλά και επικίνδυνη για την πατρίδα και τον λαό μας».

Το ΑΚΕΛ όμως, ειδικά όταν η πιο πάνω αναφορά είναι μέρος ανακοίνωσης με την οποία κατηγορεί τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη ότι «συγκρούεται» με τα Ηνωμένα Έθνη επειδή… διαφώνησε με τον Κόλιν Στιούαρτ (!), οφείλει, εάν θέλει να είναι σοβαρό, να υποβάλλει και κάποιες προτάσεις, κάποιες ιδέες, πέρα από τη γνωστή τακτική του, αυτήν του λαϊκισμού και του μηδενισμού.

Και για την ακρίβεια, πριν το κάνει, θα πρέπει να πει στον κόσμο που το ακούει τι είναι αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει από την εκλογή Χριστοδουλίδη και μετά το οποίο δεν έγινε προκειμένου να επαναρχίσουν οι συνομιλίες. 

Εντοπίζει κάτι; Εάν ναι, γιατί δεν το λέει;

Η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν εντοπίζει. Γνωρίζει και το γνωρίζει καλά πως ότι μπορούσε να γίνει έγινε και με το παραπάνω.  

Τώρα εάν το επιχείρημα είναι η συζήτηση για το Κραν Μοντανά και ότι ο Χριστοδουλίδης ήταν Κυβερνητικός Εκπρόσωπος -έστω και με πολύ μικρότερη εμπλοκή από ότι ο άνθρωπος που το ΑΚΕΛ επέλεξε για να κατεβάσει ως ανθυποψήφιό του- τότε το αντεπιχείρημα εξ αριστερών μάλιστα αν και στο ίδιο επίπεδο σοβαρότητας, είναι πως εάν το ΑΚΕΛ δεν είχε θάψει το Σχέδιο Ανάν, στην κωλοτούμπα της Μεγάλης Παρασκευής για να κρατήσει την εξουσία με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, το Κυπριακό θα είχε λυθεί. Όχι;

Εάν κάτι δε, είναι απογοητευτικό, αυτό είναι πως το ΑΚΕΛ όχι μόνο παρακολούθησε τον τότε ηγέτη του να διευρύνει το χάσμα και το διχασμό ανάμεσα σε «πατριώτες» και «προδότες» με την Περιρρέουσα, αλλά τον χειροκροτούσε κιόλας. Και πως έκτοτε, δεν βρήκε το θάρρος να κάνει την όποια κριτική στον Πατερούλη του, τον Μεγάλο Μπετονιέρη όπως τον είχα τότε βαφτίσει - εισπράττοντας το άγριο βρισίδι των συντρόφων. Ούτε φυσικά και στη δική του στάση και ευθύνη ως πολιτική δύναμη.

Όπως και να έχει, καλό θα ήταν το ΑΚΕΛ να απαντήσει και το ίδιο σε μερικά ερωτήματα τα οποία οφείλει κανείς να παρατηρήσει ότι τα αποφεύγει με την ίδια μαεστρία με την οποία έχει μάθει να λαϊκίζει. 

Υπάρχει μια ομάδα μεταναστών στην Πράσινη Γραμμή και η συζήτηση προέκυψε από την αναφορά Στιούαρτ σ’ αυτούς και την παρατήρηση του Προέδρου ότι το θέμα εν όλω δεν είναι στους όρους εντολής του κ. Στιούαρτ. Και όντως δεν είναι.

Διαφωνεί το ΑΚΕΛ ότι το θέμα δεν εμπίπτει στους όρους εντολής του; Εάν διαφωνεί γιατί δεν το λέει; Το πρόβλημά του είναι μόνο η «σύγκρουση με τον ΟΗΕ»; 

Εάν πάλι δεν διαφωνεί, τότε γιατί έχει πρόβλημα με την «σύγκρουση» όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προβάλλει μια θέση η οποία αφορά στην προάσπιση όχι μόνο των συμφερόντων μας αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας και η οποία, δημοκρατία, απειλείται από τον τρόπο με τον οποίο η ακροδεξιά εκμεταλλεύεται το θέμα για να αυξάνει ραγδαία τα ποσοστά της, την ώρα που το ΑΚΕΛ χρησιμοποιεί την άνοδο της Ακροδεξιάς για να μαντρώνει χωρίς κόπο την πλειονότητα των δικών του προβάτων;

Επίσης: όταν ο Πρόεδρος ερωτήθηκε εάν προκύπτει θέμα τάξης για τον κύριο Στιούαρτ, απάντησε όχι κατηγορηματικά και είπε: «Μπορούμε να διαφωνούμε, να εκφράζουμε τις διαφωνίες μας. Είχαμε μια πολύ πολιτισμένη συζήτηση. Διαφωνήσαμε σε κάποια θέματα». 

Αυτό είναι σύγκρουση κατά το ΑΚΕΛ; 

Τι συμβαίνει λοιπόν; Αυτό που συμβαίνει είναι πως το ΑΚΕΛ στο πλαίσιο του επιδέξιου λαϊκισμού του, την ώρα που πετάει ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα, όπως το «ο Χριστοδουλίδης μας φέρνει σε σύγκρουση με τον ΟΗΕ» δεν τοποθετείται επί της ουσίας του ζητήματος που δεν είναι άλλη από το ίδιο το Μεταναστευτικό και την πολύ επιτυχημένη διαχείρισή του από την Κυβέρνηση. 

Και δεν το κάνει, διότι κρύβοντας κάτω από το λαϊκισμό του τη σιωπή του για την ουσία, δεν ενοχλεί ούτε την άκρα αριστερά με τα ιδεολογήματα της για τους μετανάστες που πρέπει να αφεθούν όλοι να έρθουν εδώ, ούτε και τη βάση του η οποία συρρικνώνεται ακριβώς λόγω της οργής του κόσμου.

Του κόσμου ο οποίος, έξαλλος και λόγω του λαϊκισμού και της εντύπωσης που δημιουργεί το ΑΚΕΛ ότι οι άνθρωποι στην Κύπρο πεινούν περίπου, αδυνατεί να αντιληφθεί τη λογική των επιδομάτων σε ξένους, όπως βέβαια την παρουσιάζει η ακροδεξιά.

Το ερώτημα με βάση όλα τα παραπάνω και την υπόλοιπη ανεύθυνη και λαϊκίστικη πολιτική του ΑΚΕΛ, είναι ποια υπηρεσία προσφέρει τελικά το κόμμα στον τόπο. Είναι επίσης το εάν θεωρεί ότι ο κόσμος είναι ηλίθιος για να τα χάφτει όλα αυτά ή εάν αντιλαμβάνεται πως με αυτά τα κόλπα δεν θα συγκρατήσει ποτέ τις απώλειες που έχει.

Εκτός πάλι αν φταίει και για αυτές ο Χριστοδουλίδης.

Κώστας Κωνσταντίνου