Στα ερυθροφασιστικά καθεστώτα που θαύμαζε και θαυμάζει ακόμα το ΑΚΕΛ όποιος πλησίαζε τα σύνορα είτε για να μπει, πράγμα φοβερά σπάνιο εκτός κι αν ήταν τρελός, είτε για να δραπετεύσει από τον Παράδεισο, εκτελείτο επί τόπου. Εμείς πάλι, δεν πειράζουμε κανέναν. Απλώς προσπαθούμε να κρατήσουμε μια τάξη τα διάτρητα σύνορα της χώρας μας και να μην στρώνουμε το χαλί στην ακροδεξιά, η άνοδος της οποίας βολεύει το ΑΚΕΛ να μαντρώνει και αποκτά λόγο ύπαρξης. Αλλά, αλήθεια, πέρα από το λαϊκισμό, ρώτησαν λίγο τη βάση τους για το ζήτημα;

«Η δήλωση του κ. Χριστοδουλίδη ότι «δεν δέχεται από κανέναν μαθήματα», απευθυνόμενος στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες αποπνέει αλαζονεία και εκθέτει διεθνώς την χώρα», έγραψε το ΑΚΕΛ προ ημερών για να προσθέσει ότι «ο κ. Χριστοδουλίδης αντί να τα βάζει με τον ΟΗΕ, θα έπρεπε να διεκδικεί στις Βρυξέλλες για την Κύπρο».

Μπορεί κανείς να συζητήσει εις βάθος μάλιστα τη δήλωση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας για το ζήτημα των μεταναστών. Αναμφίβολα αυστηρή, ίσως και σκληρή θα μπορούσε να πει κάποιος, με τον ίδιο τρόπο που η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες θα μπορούσε και θα έπρεπε εδώ να ερωτηθεί, σε ποιες άλλες περιπτώσεις η γλώσσα που χρησιμοποίησε σε ανακοίνωσή της ήταν τόσο αιχμηρή και εκτός του συνηθισμένου πλαισίου του ΟΗΕ. 

Εκτός και εάν το ΑΚΕΛ θεωρεί πως το να βγάζει ο/η όποιος/α λειτουργός περίπατο τη γλώσσα του είναι δεδομένο και αναντίρρητο ή τα όσα λέει ο ΟΗΕ, ειδικά ο τραγικός ΟΗΕ των ημερών Γκουτέρες, είναι θέσφατο και ως τέτοιο δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. 

Σε μια εποχή που ο διεθνής οργανισμός αποδέχεται ως δεδομένες τις ανακοινώσεις μιας τρομοκρατικής οργάνωσης τις οποίες, εν συνεχεία, τις διαψεύδει η πραγματικότητα (και ο ίδιος ο ΟΗΕ, διακριτικά και αθόρυβα) ή θεωρεί φυσιολογικό τα κτήνη του ιρανικού καθεστώτος να προεδρεύουν των σωμάτων του για τα… ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλω να πω ότι η αμφισβήτηση μάλλον επιβάλλεται και με το παραπάνω. 

Ειδικά όταν η επίλυση και του δικού μας προβλήματος περνάει από εκεί. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, προς το παρόν και ούτε προβλέπεται να υπάρξει, σύμφωνοι, αλλά ούτε η λογική μας πρέπει να καταργείται.

Επί του προκειμένου, όσο κι αν το ΑΚΕΛ θέλει να πουλά διεθνισμό, ανθρωπισμό και φιλανθρωπία, το Μεταναστευτικό είναι πρόβλημα. Και όσο η αριστερά δεν φροντίζει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της και τους ψηφοφόρους της, δεν πρέπει να απορεί γιατί τα ποσοστά της πέφτουν έτσι. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να ρωτήσει τη βάση του κόμματος για το πώς νιώθει για το ζήτημα αυτό, που μάλλον το έχει ήδη κάνει, αλλά και να πάρει τα μηνύματα.

Είναι εκπληκτικό ότι, ενώ η επικοινωνιακή πολιτική του ΑΚΕΛ αρχίζει και τελειώνει στην άρνηση και τη μιζέρια για τα πάντα αλλά και στην προσπάθεια, την αρκετά επιτυχή προσπάθεια, να πεισθεί η βάση του ότι στην Κύπρο βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το λιμό και ότι τίποτα δεν γίνεται, χωρίς φυσικά η Εζεκία Παπαϊώννου να καταθέτει μισή (σοβαρή) πρόταση, αναμένει την ίδια ώρα από τους απελπισμένους του ψηφοφόρους της να δείξουν κατανόηση για τις διακοπές επιδομάτων που κάνουν πολλοί στην υγεία τους αλλά, θα πρόσθετα, και εις βάρος των εχόντων πραγματικά ανάγκη για στήριξη και βοήθεια ξένων, τους οποίους έχουμε κάθε υποχρέωση να βοηθούμε.

Δικαίως θα παρατηρήσει κάποιος ότι το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε επί ΑΚΕΛ. Τουναντίον, και το έχω γράψει πολλές φορές, το πρόβλημα επιλύθηκε κάποτε επί διακυβέρνησης ΑΚΕΛ και αφέθηκε αργότερα να ξαναδημιουργηθεί από τους επόμενους. Τότε όμως, το κόμμα είχε την πολυτέλεια να φορτώνει τα πάντα στη τότε Διευθύντρια Μετανάστευσης η οποία δεν είχε κανένα πρόβλημα να τα κάνει αφήνοντας το ΑΚΕΛ να πουλά φούμαρα διεθνισμού και διάφορα άλλα στον κόσμο.

Σήμερα, δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Και δυστυχώς έχει ξεγυμνωθεί και ο λαϊκισμός αλλά και η σημερινή ανευθυνότητά τους.

Πέρα από τους ακραίους, όλοι οι άλλοι συμπάσχουμε. Και με κάποιους εκείνους που παραμένουν στη Νεκρή Ζώνη σε συνθήκες καύσωνα, έστω κι αν η Δημοκρατία μεταφέρει στο νοσοκομείο όποιον χρειαστεί περίθαλψη, και με όλους τους άλλους που ψάχνουν με καλές προθέσεις, αν και δεν είναι πάντα δεδομένο αυτό, ένα μέρος για μια καλύτερη ζωή. 

Όμως, εν αντιθέσει με το ΑΚΕΛ το οποίο τρίβει τα χέρια του με την άνοδο της ακροδεξιάς και τη δυνατότητά του να πολώνει και να μαντρώνει την πλειονότητα των δικών του αποκτώντας και λόγο ύπαρξης, οι υπόλοιποι δεν θέλουμε να διευκολύνουμε με κανέναν τρόπο την ακροδεξιά, όπως βέβαια ούτε και την ακροαριστερά, πεισματικός αρνητής της ύπαρξης της οποίας ήταν και παραμένει το ΑΚΕΛ.

Και για να γίνει αυτό, πρέπει να τηρούνται οι Νόμοι και ο κόσμος να αισθάνεται πως η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι για να κατεβαίνει ο καθένας. Στα καθεστώτα που θαύμαζε το ΑΚΕΛ όποιος πλησίαζε τα σύνορα είτε για να μπει, πράγμα σπάνιο εκτός κι αν ήταν τρελός, είτε για να δραπετεύσει από τον Παράδεισο, εκτελείτο επί τόπου. Εμείς δεν πειράζουμε κανέναν. Απλώς προσπαθούμε να κρατήσουμε τα διάτρητα σύνορα της χώρας μας.

Ο δε Πρόεδρος διεκδίκησε και με το παραπάνω στις Βρυξέλλες. Αν το ΑΚΕΛ δεν ήταν απασχολημένο με τον μηδενισμό των πάντων ίσως να το είχε προσέξει και ίσως να θυμόταν ότι εκείνος παρενέβη, επειδή τίποτα δεν κάνει κατά το κόμμα της «αριστεράς», όχι μία αλλά πολλές φορές στην Ευρώπη, εξασφαλίζοντας αποτέλεσμα χειροπιαστό με την πρόσφατη κρίση με το Λίβανο και όχι μόνο. Την ώρα μάλιστα που το ΑΚΕΛ και οι υπόλοιποι του είδους του στην Ευρώπη ψήφιζαν και ζητούσαν τη… διάλυση της Frontex! Όπως ονειρεύονται και τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλωστε.

Τι εισηγείται το ΑΚΕΛ; Να ανοίξουμε τα σύνορα με λουλούδια και να πλέκουμε κάλτσες στο όνομα του διεθνισμού ή να κάνουμε το Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ ολόχρονο και να τους βάλουμε να ψήνουν σουβλάκια;

Ο μόνος τρόπος που εγώ βλέπω για να ανακοπούν τα ρεύματα της παράτυπης μετανάστευσης πέραν των παραδοσιακών… καπιταλιστικών και αντιλαϊκών (υποθέτω) μεθόδων που όλοι ξέρουμε, είναι να τυπώσουμε σε όλες τις γλώσσες των μεταναστών φυλλάδια εξηγώντας τους τι συνέβη την πενταετία που μας κυβέρνησε το ΑΚΕΛ. 

Με ένα ψεματάκι στο τέλος ότι πρέπει να γνωρίζουν πως το ΑΚΕΛ βρίσκεται ακόμα στην εξουσία. 

Εκεί ναι. Σίγουρα δεν θα θέλει πια να έρθει κανείς.

Κώστας Κωνσταντίνου