Σε άλλες εποχές θα μπορούσε και να έκανε πλάκα κάποιος με αυτή την καταγέλαστη γελοιότητα. Σήμερα όμως, δεν είναι πια αστείο. Όταν οι μουλάδες της Χαμάς βιάζουν, ακόμα και νεκρές Ισραηλινές (κατά την απεσταλμένη του γ.γ. του ΟΗΕ) και οι «αριστεροί» βγαίνουν σε πορείες υπέρ της… Παλαιστίνης πριν καν μάθουν αν θα απαντήσει το Ισραήλ, ο δε αρχηγός της εδώ αριστεράς δέχεται τον πρέσβη του Ιράν της πλέον επικίνδυνης φασιστικής χώρας η οποία οργάνωσε και οργανώνει την αποσταθεροποίηση της περιοχής μας, μέρος της οποίας είναι και η 7 Οκτωβρίου, ούτε η διαχρονική γραφική ηλιθιότητα του χώρου δεν μπορεί να σταθεί ως ελαφρυντικό.

Εκείνες τις μέρες, ο νέος αιώνας, μαζί του και η νέα χιλιετία, ήταν φρέσκα ακόμα. Τα εσχατολογικά σενάρια για το Millennium Bug είχαν διαψευστεί και ο κόσμος το είχε ήδη ξεχάσει. Τίποτα δεν ήξερε ακόμα για την 11η Σεπτεμβρίου και βέβαια, ούτε και φανταζόταν ότι η ζωή του «θα άλλαζε μια για πάντα», όπως ένα ακόμα σενάριο θα αποφάσιζε μετά τις επιθέσεις. 

Ναι, η ζωή του άλλαξε. Όπως όμως πάντοτε αλλάζει. Ειδικά στις μέρες μας οι καιροί δεν μένουν στάσιμοι. Τίποτα δεν μένει στάσιμο. Τα πάντα αλλάζουν και με μεγάλες ταχύτητες. Οι δε φόβοι για τις ελευθερίες μας που θα χάνονταν μετά την 11η Σεπτεμβρίου; Διαψεύστηκαν και αυτοί. 

Κανείς δεν αφαίρεσε καμία ελευθερία στη Δύση τουλάχιστον. Τουναντίον, οι ελευθερίες αυξήθηκαν, τα ομόφυλα ζευγάρια παντρεύονται πια και τεκνοθετούν μαζί με πολλά άλλα που αφορούσαν κοινωνικές μειονότητες υπό διωγμό. Οι όποιοι περιορισμοί εμφανίστηκαν, προέρχονταν από τη νέα απειλή η οποία επικρέμεται πάνω από τη Δύση: το φασισμό της woke «κουλτούρας», της αριστεράς και ευρύτερα η οποία αποφασίζει δένοντας και λύνοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι είναι σωστό και τι όχι, ελαφρώς χειρότερη από τον συντηρητισμό που έπνιγε τη δική μας νεότητα.   

Εκείνες λοιπόν τις μέρες του νέου αιώνα, στο Ισραήλ, ο Αριέλ Σαρόν προχωρούσε ακάθεκτος με την ανέγερση του τείχους στη Δυτική Όχθη, ενός τείχους το οποίο θύμιζε εκείνο του Βερολίνου το οποίο, όμως, μιλάω για το Βερολίνο, οι «προοδευτικοί» του χθες και του σήμερα έκαναν ότι δεν έβλεπαν όταν πήγαιναν, τζάμπα συνήθως, σε ταξίδια του κόμματος στους «σοσιαλιστικούς» τους παραδείσους. 

Εις υγείαν των ανθρώπων που δυστυχούσαν.

Στους δρόμους της Ευρώπης ο κόσμος έβριζε τον Σαρόν, στους δε ελληνικούς και κυπριακούς δρόμους οι «προοδευτικοί» φώναζαν το αλήστου μνήμης -αν όχι φοβερής αισθητικής- «Μπους, Σαρόν, Φωνιάδες των Λαών». Το κοινωνικά αποδεκτό στο «προοδευτικό» στρατόπεδο βλέπετε είναι να σκοτώνεις (α) τους δικούς σου, ακόμα και κατά εκατομμύρια όπως έκαναν οι πατερούληδες τους, εσχάτως ο Άσαντ της Συρίας μαζί με τον Πούτιν ή (β) να σκοτώνεις στο όνομα του «σοσιαλισμού». Της κατάργησης της δημοκρατίας για την επιβολή ενός σκοτεινού καθεστώτος όπως τα τόσα που δόξασαν.

Ο Σαρόν, λοιπόν, ένας τύπος τον οποίο βάραιναν πολλά από την ευθύνη του για την ένοχη απάθεια που επέδειξε στις σφαγές στη Σάμπρα και την Σατίλα στο Λίβανο (για τις οποίες κρίθηκε ένοχος με ισραηλινό πόρισμα…) μέχρι υποθέσεις διαφθοράς, είχε γίνει ο κακούργος των ημερών.

Το απάνθρωπο τείχος που έκτιζε, έλεγαν οι «προοδευτικοί», αντισημίτες κατά κανόνα, προκαλούσε τραγωδίες διότι απέκλειε κοινότητες κ.λπ. κ.λπ. 

Δεν είχαν λάθος. Όμως, μάταια οι του Ισραήλ έπαιρναν σηκωτά στην Ευρώπη τα κουφάρια των λεωφορείων στα οποία διάφοροι μισότρελοι μουλάδες είχαν ανατιναχθεί σκοτώνοντας γυναικόπαιδα σε επιθέσεις αυτοκτονίας για να βρουν τις 72 παρθένες. 

Κανένα «προοδευτικό» αυτί δεν άκουγε τις πολύ πιο τραγικές, σίγουρα, τραγωδίες των συγγενών. Απεναντίας παρουσίαζαν με όποιο δακρύβρεχτο τρόπο μπορούσαν τους δράστες προσπαθώντας να περάσουν το μήνυμα ότι για τις επιθέσεις έφταιγαν, ποιοι άλλοι, οι κακοί Εβραίοι. 

Σόρι, Ισραηλινοί. Οι οποίοι, κοίτα να δεις, είναι Εβραίοι.

Τα ίδια ζούμε και σήμερα. Ο Σαρόν έγινε Νετανιάχου ο οποίος άγιος δεν είναι, ούτε για ανέκδοτο δεν τολμάς να το πεις, οι δε «προχώ» βγαίνουν πια σε δύο εκδοχές. 

Πρώτη, το καθαρά woke - βούρλο που δεν διαβάζει και δεν ξέρει τι σημαίνει το «From the river to the sea» ή ότι είναι κάλεσμα στην καταστροφή μιας χώρας και στην μοναδική πραγματική γενοκτονία που μπορεί να συμβεί στη Μέση Ανατολή, εξευτελίζοντας ενίοτε και το γκέι κίνημα σε σημείο που διερωτάσαι εάν τα μυαλά τους έχουν καεί τόσο πια από τα ναρκωτικά και τα poppers ώστε να μπορούν να ταυτίζονται με την ιντιφάντα (εξίσου άθλια πρακτική δολοφονιών αθώων) και τη Χαμάς η οποία μόλις τις προάλλες εκτέλεσε μέλος της διότι υπήρχε η… υποψία, λέει, ότι ήταν γκέι! Εάν υπήρχε Νόμπελ Ηλιθιότητας οι περί ων ο λόγος αδελφές μας θα το είχαν καπαρώσει το δίχως άλλο.

Δεύτερη εκδοχή, το κλασικό σταλινικό ή μετασταλινικό Ουγκ το οποίο νομίζει ότι κολυμπά νυχθημερόν στην πρόοδο, ζει στην άνεση της Δύσης και του καπιταλισμού πουλώντας συνήθως πνεύμα στην υγειά των υπολοίπων για να αυτοεξυψώνεται, την ώρα που υποστηρίζει με τη στάση του ότι πιο σκοτεινό υπάρχει: την εναλλακτική και αντικαπιταλιστική δήθεν επιλογή που αντιπροσωπεύει ο άξονας του σκοταδισμού: από τη Μόσχα μέχρι το Ιράν και από την Άγκυρα μέχρι την Κίνα. 

Σε άλλες εποχές θα μπορούσε και να έκανε πλάκα κάποιος με αυτή την καταγέλαστη γελοιότητα. Σήμερα όμως, δεν είναι πια αστείο. Όταν οι μουλάδες της Χαμάς βιάζουν, ακόμα και νεκρές Ισραηλινές (κατά την απεσταλμένη του γ.γ. του ΟΗΕ) και οι «αριστεροί» βγαίνουν σε πορείες υπέρ της… Παλαιστίνης πριν καν μάθουν αν θα απαντήσει το Ισραήλ ή διαδηλώνουν (όπως και με την Ουκρανία) μπροστά στις πρεσβείες των ΗΠΑ, ο δε αρχηγός της εδώ αριστεράς δέχεται τον πρέσβη του Ιράν της πλέον επικίνδυνης φασιστικής χώρας η οποία οργάνωσε και οργανώνει την αποσταθεροποίηση της περιοχής μας, μέρος της οποίας είναι και η 7 Οκτωβρίου, ούτε η διαχρονική γραφική ηλιθιότητα του χώρου δεν μπορεί να σταθεί ως ελαφρυντικό.

Και σίγουρα όσοι προωθούν εκουσίως ή από βλακεία το σκοτάδι αυτό είναι ελαφρώς πιο θλιβεροί από τον κάθε Νετανιάχου και τον κάθε Σαρόν. Οι οποίοι αν μη τι άλλο, μέσα στην αθλιότητά τους κλήθηκαν να προστατέψουν τις χώρες τους από τους δικτάτορες και τους παρανοϊκούς με τους οποίους οι «προοδευτικοί» συναγελάζονται.

Το να το αναγνωρίσεις αυτό δεν σημαίνει ότι υποστηρίζεις ούτε τον Σαρόν, ούτε τον Νετανιάχου. Υποστηρίζεις το δικαίωμα των Ισραηλινών να υπάρχουν χωρίς να ζουν με το φόβο εάν θα τους μαχαιρώσουν στη στάση του λεωφορείου, εάν θα πέσει μια ρουκέτα στο σπίτι τους ή εάν τα παιδιά τους μπορούν να ζήσουν μια κανονική ζωή.

Από την 7η Οκτωβρίου, περίπου 200.000 Ισραηλινοί του Βορρά ζουν σε προσωρινά καταλύματα στην υπόλοιπη χώρα διότι θα κτήνη της Τεχεράνης και η Χεζμπολάχ βομβαρδίζουν -τις τελευταίες μέρες καίνε επίσης- το βόρειο Ισραήλ. Αλλά αυτοί δεν ενδιαφέρουν τους «προχωρημένους» της «αριστεράς» και τα woke γίδια των άλλων χώρων.

Όπως ούτε και οι βιασμένες, τα καμένα ζωντανά παιδιά κοντά στη Γάζα, οι γυναίκες και οι γκέι που απαγχονίζονται στο Ιράν, οι δημοσιογράφοι που φυλακίζονται και εκτελούνται στη Μόσχα την ώρα που όλοι αυτοί ενδιαφέρονται για τον… Ασάνζ και μόνο.

Η Ιστορία σε επανάληψη. Θλιβερή όσο ποτέ άλλοτε.