Οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, ούτε μη κυβερνητικές οργανώσεις. Είτε θέλουμε να το καταλάβουμε είτε όχι, λειτουργούν με ένα δικό τους επιχειρηματικό πλάνο, παίζοντας με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού. Δυστυχώς, για μας, τους έχουμε ανάγκη! Για να πάμε πανεπιστήμιο, να χτίσουμε σπίτι, να κάνουμε οικογένεια και να μεγαλώσουμε παιδιά.

Υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση ανάμεσα στον κόσμο ότι οι τράπεζες είναι «λωποδύτες», είναι «κλέφτες», «απομυζούν το αίμα του λαού», και είναι γενικά τα «golden boys» των οικονομιών.

Οι εμπορικές τράπεζες είναι επιχειρήσεις με κύρια δραστηριότητά τους τη μεσολάβησή τους στην αγορά χρήματος, εκεί που το χρήμα ζητείται και προσφέρεται. Δέχονται καταθέσεις χρηματικών ποσών και ταυτόχρονα χορηγούν χρηματικά ποσά με τη μορφή δανείων.

Οι εμπορικές τράπεζες, για να καλύψουν το κόστος λειτουργίας τους (μισθούς, ενοίκια, ηλεκτρικό ρεύμα κ.λπ) και να έχουν και κέρδος, χορηγούν δάνεια με μεγαλύτερο επιτόκιο από αυτό των καταθέσεων. Τα δάνεια παραχωρούνται σε ιδιώτες, επιχειρήσεις και στο κράτος. 

Όπως κάθε επιχείρηση, έτσι και η εμπορική τράπεζα, στοχεύει να μεγιστοποιήσει το κέρδος. Όσο αυξάνονται τα δάνεια που χορηγεί, τόσο αυξάνονται οι τόκοι που εισπράττει και, επομένως, και τα κέρδη της. Συνεπώς, μεγιστοποίηση του κέρδους σημαίνει μεγιστοποίηση των χρηματικών ποσών που χορηγεί. 

Ωστόσο, οι τράπεζες δεν λειτουργούν από μόνες τους, ακολουθούν κανονισμούς που επιβάλλει η Κεντρική Τράπεζα ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζας, όπως ο καθορισμός του ποσοστού των ρευστών διαθεσίμων, ένα απόθεμα χρημάτων που οφείλει να διακρατεί στο ταμείο της. 

Τα του 2013

Δυστυχώς, για την περίπτωση της Κύπρου έγιναν πολλά. Πριν το 2013 και μετά το 2013, με κύριο το «κούρεμα» των καταθέσεων του κόσμου, ο οποίος ακόμη ταλαιπωρείται για το αναφαίρετο δικαίωμά του να διασφαλίσει τα περιουσιακά του στοιχεία. Όλα όσα συνέβησαν πριν και μετά, λέχθηκαν κατ’ επανάληψη, οφείλονται στην απληστία μιας μερίδας τραπεζιτών, στην ανοχή της Πολιτείας, Εκτελεστικής και Νομοθετικής Εξουσίας, στις πελατειακές σχέσεις και σε πολλά άλλα. Όλα έχουν γραφτεί στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου και θα τύχουν μελέτης από τον ιστορικό του μέλλοντος.

Η γενιά η δική μας δεν ξεχνά αλλά συνεχίζει, η νέα γενιά θα το πληρώσει το τίμημα και η μεθεπόμενη γενιά θα ξεχάσει γιατί θα συνηθίσει σε ένα νέο «παιγνίδι» που επηρεάζει και τις τράπεζες, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, την τεχνητή νοημοσύνη και γενικά την τεχνολογία.

Στην περίπτωση των κυπριακών τραπεζών, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι, καλώς ή κακώς, το τραπεζικό σύστημα που απέμεινε μετά την καταιγίδα του 2013 στηρίχθηκε αποκλειστικά και μόνο με τα χρήματα των ξένων, της Τρόικας και των ξένων επενδυτών. Οι πρώτοι έλαβαν και λαμβάνουν πίσω όσα έδωσαν για στήριξη και οι δεύτεροι δικαιούνται μετά από δέκα χρόνια να λάβουν μέρισμα. Δεν θέλω να υπεισέλθω στις λανθασμένες χρεώσεις, στις υπερβολικές χρεώσεις, στα πρόσθετα fees των τραπεζών, για τα οποία αρκετές φορές ο κόσμος έχει δίκαιο, αλλά και οι τράπεζες παρουσιάζουν το δικό τους επιχείρημα, τεκμηριωμένα ή ατεκμηρίωτα. Ούτε στα ακίνητα που χάνονται από τα χέρια των ιδιοκτητών τους που, στην ουσία, δεν ήταν ποτέ ιδιοκτήτες αν δεν πλήρωναν τη δόση του δανείου τους.

Δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα

Οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, ούτε μη κυβερνητικές οργανώσεις. Είτε θέλουμε να το καταλάβουμε είτε όχι, λειτουργούν με ένα δικό τους επιχειρηματικό πλάνο, παίζοντας με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού. Ακόμη και τα λεγόμενα golden boys λαμβάνουν τα «πακέτα» τους, επειδή λειτουργεί ένα διοικητικό συμβούλιο και υπάρχουν κάποιοι μέτοχοι που τους τα εγκρίνουν και τους τα δίνουν. Άρα, πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας ότι οι τράπεζες δεν κάνουν φιλανθρωπίες, οι τράπεζες μάς βοηθούν να λάβουμε δάνειο όχι γιατί είμαστε ωραίοι και καλοί, αλλά επειδή παρουσιάζουμε στοιχεία και δεδομένα που δικαιολογούν οικονομικά τη χορήγηση δανείου. Ως εκ τούτου, καλώς ή κακώς, ό,τι και να τις αποκαλούμε, τις έχουμε ανάγκη.

Δυστυχώς, μπορεί να είμαι σκληρή και να προκαλώ θυμό και αγανάκτηση. Όμως, είμαι και εγώ ένας απλός πολίτης που έχω κάνει δάνεια όπως όλοι, πληρώνω δόσεις όπως τουλάχιστον θα έπρεπε να κάνουν όλοι, δεν μου χαρίστηκε ούτε ένα ευρώ. Γιατί μεγάλωσα με τις αρχές που προσπαθούν τώρα να διδάξουν στον κόσμο, περί χρηματοοικονομικού αλφαβητισμού, μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μας έμαθε να πληρώνουμε πρώτα τις δόσεις μας και μετά τα υπόλοιπα, ή καλύτερα να ανοιγόμαστε οικονομικά μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι μας.

Συμφωνώ οι τράπεζες όφειλαν και οφείλουν να μειώσουν τα επιτόκια των δανείων τους, κατόπιν των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όχι επειδή είναι φιλάνθρωπες, αλλά γιατί έτσι θα δώσουν ένα μήνυμα ότι είναι κοντά στον πελάτη και στον πολίτη που τις στήριξε, καλύτερα εμπιστεύτηκε, σε δύσκολες εποχές. Κυρίως, όμως, θα πρέπει να μειώσουν όλες εκείνες τις αχρείαστες χρεώσεις που δεν υπάρχει λόγος επιβολής τους. Έτσι και το ΑΚΕΛ θα ησύχαζε, μη έχοντας τι να πει, και οι αντάρτες των κομμάτων θα έκλειναν το στόμα και δεν θα είχαν επιχειρήματα να προβάλουν.

*Σήμερα οδηγείται στη Βουλή από το ΑΚΕΛ μια πρόταση νόμου για την επιβολή έκτακτου τέλους επί των απροσδόκητων κερδών των πιστωτικών ιδρυμάτων. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες γιατί το ΑΚΕΛ έχει εμμονή με τα κέρδη των τραπεζών και τα golden boys, δεν θα υπενθυμίσω πώς χειρίζονταν τα θέματα του χρηματοοικονομικού τομέα προ 2013. Δεν θα ήθελαν να αναφερθώ πώς τους χειρίστηκαν την περίοδο προ του «κουρέματος», εκείνους και τις εταιρείες τους.

Θα σημειώσω μόνο πως ό,τι αφορά την οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να τυγχάνει λεπτών χειρισμών, ειδικά όταν προ δεκαετίας σπάσαμε τα μούτρα μας από τις άστοχες και παιδαριώδεις αποφάσεις ορισμένων! 

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews