Είναι επικίνδυνοι οι λαϊκιστές; Η ειλικρίνεια επιβάλλει να παραδεχθούμε αρχικά ότι, ειδικά στην εποχή μας, μια πολιτική πορεία χωρίς έστω μια δόση λαϊκισμού είναι μια πορεία καταδικασμένη να αποτύχει.
Αυτό που άλλοτε ίσχυε, ότι δηλαδή οι περισσότεροι συνήθως λένε ότι θέλουν αλλά στην πραγματικότητα σπανίως θέλουν να ακούνε αλήθειες από τους πολιτικούς έχει φτάσει πια σε ένα αδιανόητο επίπεδο, όπου η βολική απομάκρυνση από την πραγματικότητα είναι επιδίωξη και των πολιτών, όχι μόνο των πολιτικών και των δημοσίων προσώπων.
Τούτου λεχθέντος, ο κίνδυνος του λαϊκισμού έχει, μάλλον να κάνει με το αποτέλεσμά του. Όταν κάποιος προκαλεί ζημιά με το λαϊκισμό του, είτε συνειδητά είτε διότι δεν αντιλαμβάνεται ότι την προκαλεί, ο λαϊκισμός είναι πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Πολύ σοβαρότερο όταν αρχίζει να επηρεάζει τις μάζες.
Η περίπτωση λ.χ. του τέως γενικού Ελεγκτή και όσων τον στηρίζουν στην προσπάθειά του, την εδώ και χρόνια προσπάθειά του, να κτίσει πολιτική καριέρα πουλώντας φτηνό λαϊκισμό σε ώτα κεφαλιών και εγκεφάλων που για να το θέσω κομψά, δεν διεκδικούν ιδιαίτερες περγαμηνές ευφυίας, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλεί, είναι χαρακτηριστική περίπτωση του είδους.
Εμείς οι Κύπριοι όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε - και το πιστεύουμε δυστυχώς - ότι είμαστε έξυπνοι, κάθε άλλο παρά τέτοιοι είμαστε ειδικά εάν μιλάμε για τις μάζες, φτωχών και πλουσίων, μορφωμένων και αμόρφωτων. Πολιτισμικά ζούμε από επιλογή, ούτε καν από ανάγκη, σε εποχές άλλες, χαμένοι στη θρησκοληψία, τις δυσιδαιμονίες και ένα σωρό άλλες αφελείς έως βλακώδεις αντιλήψεις. Αντί να φτιάχνουμε εμείς το μέλλον μας -είμαστε και ένας λαός τεμπέλης κατά βάθος- αναζητούμε σωτήρες, μεσσίες. Μακάριους με ράσα ή χωρίς. Δεν μαθαίνουμε ποτέ και τίποτα από τα παθήματά μας και όταν υποψιαστούμε ότι μας έπιασαν και πάλι κορόιδα αντί να χειριστούμε τη ζωή μας, παραιτούμαστε. Δεν πάμε να ψηφίσουμε, δεν σκεφτόμαστε, απλώς διαμαρτυρόμαστε, μιζεριάζουμε και περιμένουμε το θαύμα που φυσικά δεν έρχεται ποτέ. Μέχρι να μας πείσει ο επόμενος λαϊκιστής. Και πάει λέγοντας.
Το παράδειγμα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη ενός ανθρώπου ο οποίος έκανε και πράγματα, τα οποία χαίρομαι να πω ότι πάντοτε τα επισήμαινα αλλά έκανε και τεράστια ζημιά με την αδυναμία του να κατανοήσει ότι είχε όρια, βραχυκύκλωσε ακόμα περισσότερο το Δημόσιο, καταδίωξε ανθρώπους χωρίς έλεος και φραγμούς και τόσα άλλα, είναι ενδεικτικό. Σε μια κοινωνία στην οποία πέρα από τις μάζες ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι είναι εξυπνάδα να κρύφκει για να περάσει, ακόμα και το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο πυρπολήθηκε επειδή τόλμησε να παύσει τον Ρομπέν των Πελλών.
Οι δικαστές έγιναν… όργανα του γενικού Εισαγγελέα και του βοηθού του και οι υπολήψεις τους δολοφονήθηκαν δημοσίως δια διαδικασιών συνοπτικών και από δημόσια πρόσωπα τα οποία ένα μήνα μετά έπλεκαν στους ίδιους ανθρώπους το εγκώμιο διότι απέρριψαν προσφυγή των δύο της Νομικής Υπηρεσίας. Χωρίς καμία συνέπεια.
Το κακό είχε γίνει. Και το πρόβλημα δεν είναι οι ηλίθιοι - εκ γενετής ή από επιλογή - οι οποίοι κάθε άλλο παρά λίγοι είναι στη χώρα μας, το πρόβλημα είναι πως ελάχιστοι έπραξαν το αυτονόητο, να υποδείξουν πως δεν είναι δυνατόν να κατεδαφίζονται τα πάντα προκειμένου να κάνει πολιτική καριέρα ο όποιος Οδυσσέας (Σωκράτης - Χριστός κατά τον πατέρα του) ούτε και να σιωπούν οι υπόλοιποι φοβούμενοι - γιατί αλήθεια; - τον όχλο των ηλιθίων στα ΜΚΔ και να έχουν το όποιο παράπονο μετά.
Μια παρόμοια σε πολλά σημεία περίπτωση είναι και εκείνη του Αβέρωφ Νεοφύτου. Σαφέστατα όχι δημοφιλής στις μάζες, έως και καθόλου πλέον, ο πρώην Πρόεδρος του ΔΗΣΥ βρίσκεται, όπως και ο ίδιος κάποτε είχε πει, κάτω από όποια πέτρα σηκώσεις. Από τότε που έχασε τις Προεδρικές έχει δύο στόχους: πρώτον, να αποδομήσει την νυν Πρόεδρο του ΔΗΣΥ και της Βουλής Αννίτα Δημητρίου η οποία διανοήθηκε να μην του… επιστρέψει το κόμμα όταν - ποιος θα το πίστευε, στο μυαλό του Αβέρωφ έστω - έχασε τις Προεδρικές και, δεύτερον, αφού την βγάλει από τη μέση πολιτικά να πάρει τη ρεβάνς το 2028.
Ως προς το δεύτερο, ο Αβέρωφ Νεοφύτου ικανότατος, θα έλεγα πολύ περισσότερο και από τον Ο.Σ.Χ. Μιχαηλίδη, στην επιδέξια χρήση ηλιθίων, μηδενίζει και σαμποτάρει τα πάντα, είτε ο ίδιος είτε μέσω των ηλιθίων που τον περιτριγυρίζουν και όταν, ειδικά ως προς το κυβερνητικό έργο, γελοιοποιείται εκ νέου, τραβάει την ουρά του απέξω και συγχαίρει την κυβέρνηση. Μέχρι να περάσει κάνα 24ωρο και να καταφέρει το επόμενο πλήγμα, είτε στο κόμμα του το οποίο δεν τον νοιάζει πόσο θα απομείνει αρκεί να είναι δικό του, είτε στον τόπο, όπου εκ των πραγμάτων θα χρειαστεί να τα μαζέψει μη μπορώντας να συνεχίζει να σκαλίζει θεμέλια για λίγο.
Βεβαίως, επειδή ο Φούλης είναι και κουτοπονηρούλης νομίζει ότι μπορεί να δουλεύει τους πάντες και πείθει τον εαυτό του ότι το πετυχαίνει κιόλας. Ρισκάροντας να φανώ άσπλαχνος με τις εμμονικά κλινικές πλέον ενδείξεις της περίπτωσης, δεν μπορώ να μην σταθώ στην προσπάθειά του -τις στιγμές που δεν είναι τοξικός - να παραδώσει μαθήματα αρχηγίας και ηθικής αδειάζοντας τους άλλους για την αδιαφορία τους για τον τόπο και το αύριο, με θράσος απύθμενο και με θεατρινισμούς για τον δικό του πατριωτισμό και πόνο για το μέλλον μας.
Εάν κάποιος άλλος είχε επιλέξει την ώρα που στη Βουλή θα διεξάγονταν κρίσιμες ψηφοφορίες να πάει ταξίδι για να δει ποδόσφαιρο, ο Φούλης θα είχε ζητήσει (ή θα έβαζε τα Φουλλούθκια να ζητήσουν) την παραδειγματική του τιμωρία. Ωστόσο ο ίδιος επέλεξε, εις βάρος των συμφερόντων της παράταξης και του τόπου του να το κάνει με την ελπίδα ότι θα πληγεί η Αννίτα Δημητρίου.
Οι λαϊκιστές, λοιπόν, όπως και οι χρήσιμοι για τη χώρα τους πολιτικοί κρίνονται πάντα εκ του αποτελέσματος.
Οι πρώτοι επίσης, σπανίως έως και ποτέ έχουν συναίσθηση της ντροπής. Είναι κι αυτό βασικό.
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
