Πέραν από τους συμβολισμούς της παρουσίας Μητσοτάκη στην Κύπρο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Για πρώτη φορά σήμερα, πρωθυπουργός της Ελλάδας θα παρευρεθεί στη μεγάλη αντικατοχική εκδήλωση της Κύπρου, σε μια κίνηση με ιδιαίτερο συμβολισμό. Η ιστορική παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού αποκτά πρόσθετη βαρύτητα από το γεγονός ότι την ίδια ώρα, στα κατεχόμενα, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν θα συμμετάσχει στα πανηγύρια της εισβολής των βαρβάρων το 1974.
Πέραν, όμως, από τον ισχυρό πολιτικό συμβολισμό της επίσκεψης Μητσοτάκη, η οποία αναμένεται να συνοδευτεί από βαρύγδουπες δηλώσεις, η αλήθεια είναι πικρή. Η πραγματικότητα -και της δεύτερης θητείας Μητσοτάκη- είναι ότι το Κυπριακό είναι σε δευτεροτρίτη μοίρα για την κυβέρνηση της Αθήνας, αν όχι πιο κάτω.
Προτεραιότητα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν και παραμένει η εξομάλυνση των σχέσεων με το καθεστώς Ερντογάν, όπως αυτή εκφράστηκε με τις κοινές υποψηφιότητες των δύο χωρών για τον ΟΑΣΕ (Φεριντούν Σινιριόγλου και Μάνιας Τελαλιάν), τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο, την βαθιά υπόκλιση Γεραπετρίτη στον Τούρκο Πρόεδρο, την προώθηση με κάθε κόστος ενός «εποικοδομητικού» διαλόγου, την εκκωφαντική σιωπή της Αθήνας στο οργανωμένο σχέδιο αναβάθμισης του ψευδοκράτους και πολλά άλλα συμβάντα. Η ίδια η ζωή -εδώ και μια πενταετία- αποδεικνύει ότι το Κυπριακό είναι μάλλον πονοκέφαλος και όχι προτεραιότητα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Περισσότερο φαίνεται να την ενδιαφέρει το ουκρανικό, οι ανιστόρητες ομιλίες στο Κογκρέσο και η προσφορά καλών υπηρεσιών προς τον αμερικανικό παράγοντα (χωρίς τα ανάλογα εθνικά ανταλλάγματα, παρά μόνο την προσωπική αναγνώριση). Ακόμα και με τις λέξεις, είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί οι εξ Αθηνών παράγοντες, προφανώς για να μην ενοχλήσουν την κατοχική Τουρκία. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας (ο υποκλίνων Γεραπετρίτης) μιλούσε πριν λίγες μέρες για «διαιρεμένη Κύπρο», χωρίς να κάνει αναφορά στις λέξεις «εισβολή» και «κατοχή».
Πάλι καλά που υπάρχει και ο Δένδιας (ο υπουργός Άμυνας) και λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, όσο και αν αυτό ενοχλεί το βαθύ τουρκικό κράτος. Η Άγκυρα καλόμαθε με τις υποκλίσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για αυτό και αντέδρασε σκαιότατα στις δηλώσεις Δένδια (κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο την περασμένη Δευτέρα). Τι είπε ο Δένδιας;
Το αυτονόητο για κάθε Έλληνα Υπουργό: «…καταδικάζουμε με τον πιο απόλυτο τρόπο τις τουρκοκυπριακές φιέστες ντροπής και τη βέβηλη παράνομη παρουσία επί μισόν αιώνα του τουρκικού στρατού κατοχής της στην Κύπρο». Ο Δένδιας, όμως, είναι η εξαίρεση. Ο κανόνας της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα εθνικά θέματα (όχι μόνο στο Κυπριακό) είναι ο «Γεραπετρίτης».
Δυστυχώς, για την κυβέρνηση των Αθηνών επικράτησε το δόγμα «η Ελλάδα κείται μακράν». Ευτυχώς, όμως, που οι ρίζες μας είναι βαθιές και «το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια. Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός και δραγουμάνος του ο λαός». Όσο αντέχει ο λαός, υπάρχει ελπίδα.
Υστερόγραφο: Θα μου πείτε βέβαια, γιατί να μέμφομαι τους Μητσοτάκηδες και τους Γεραπετρίτηδες, όταν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι που βγάζουν σπυράκια με τις λέξεις «εισβολή» και «κατοχή» και θέλουν να επιβάλλουν το δικό τους γλωσσάρι. Είναι οι ίδιοι που στο όνομα ενός ψευδοκυπριωτισμού, υπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα αυτών των οποίων δήθεν πολεμούν. Η εποχή μας δεν είναι εξαίρεση. Πάντα θα υπάρχουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Το ερώτημα είναι τι κάνει ο λαός;
Υστερόγραφο 2: Πανηγυρίζουν οι τρικυμισμένοι εγκέφαλοι της Κύπρου για την πρωτόδικη καταδίκη Μενέντεζ στις ΗΠΑ. Ούτε στην Τουρκία δεν κάνουν τόσους τεμενάδες για το σταύρωμα ενός πολιτικού, που βοήθησε όσο λίγοι την Κύπρο, ως πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας.
Υστερόγραφο 3: Για τη σημερινή μέρα, παραπέμπω στο κείμενο που γράφτηκε πριν τρία χρόνια.
Το άσχετο: Δεν ξεχνώ – Καλή Λευτεριά.
