Η Έφορος Ελέγχου Κρατικών Ενισχύσεων Στ. Μιχαηλίδου, ήταν σαφής όταν κλήθηκε από την Brief να σχολιάσει, κατά πόσο η απόφαση της πολιτείας να δώσει ποσό €75 χιλ. στην Ανόρθωση, αποτελούσε ή όχι κρατική ενίσχυση (state aid).

Η απάντηση της Εφόρου, της καθ’ ύλην αρμόδιας να το κρίνει, δεν ήταν μονολεκτική. Αντίθετα, εκτενής, με βάθος, αναλυτική και σε τελευταία ανάλυση πειστική. 

Συνεπώς θα ήταν ανόητο, να  ισχυριστεί κάποιος  ότι η παραχώρηση  του ποσού αυτού,  αντίκειται  των κανονισμών της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού (ΓΔΑ)  της Κομισιόν. Και ότι αποτελεί πλεονέκτημα έναντι άλλων ομάδων της Ευρώπης ακόμη και των εγχώριων ποδοσφαιρικών σωματείων. 

Έστω και υπερβολικό το παράδειγμα που έθεσε η Έφορος, είναι ενδεικτικό, γιατί δυστυχώς,  εκ του μη όντος προκλήθηκε συζήτηση “καφενέ” με μικρόψυχες αναφορές  και κοντόφθαλμες προσεγγίσεις, στον  απόηχο της σχετικής ανακοίνωσης του Προέδρου.  

Διερωτήθηκε η Έφορος: “Μήπως το ποσό των €75 χιλ. που η πολιτεία αποφάσισε να δώσει στην Ανόρθωση θα αποτελέσει  πλεονέκτημα έναντι της Ρεάλ Μαδρίτης ή της Μπαρτσελόνας;” 

Ούτε για αστείο να λέγεται, προσθέτουμε εμείς. 

Στο ερώτημα που της υποβλήθηκε κατά  πόσο η παραχώρηση €75 χιλ. προς την Ανόρθωση μπορεί να ερμηνευτεί ως πλεονέκτημα έναντι των κυπριακών ποδοσφαιρικών ομάδων, η Έφορος υπέδειξε:

“Ο ΚΟΑ, ως αρμόδια αθλητική αρχή, έχει ως διαχρονική πρακτική να να στηρίζει οικονομικά τον αθλητισμό, τα ποδοσφαιρικά σωματεία”.

Επικαλέστηκε η Έφορος και την πρόσφατη  απόφαση για  αύξηση του τέλους επί του στοιχήματος, που θα αποτελεί πρόσθετο πόρο στήριξης στα ποδοσφαιρικά  σωματεία, αφού ούτε και εδώ προκύπτει ζήτημα κρατικής ενίσχυσης.  

Η μεγάλη αδικία κατά των προσφυγικών σωματείων 

Πέραν όμως, των τεκμηριωμένων θέσεων της Εφόρου, εμείς θα αγγίξουμε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα.

Είναι άδικο, μετά από 51 χρόνια κατοχής, να μην έχει βρεθεί μέχρι σήμερα  έστω μία πολιτική δύναμη, ένα στέλεχος κυβέρνησης, μία αρμόδια αθλητική αρχή, να απαιτήσει το αυτονόητο. Ποιό; 

H ψήφιση νόμου, που να επιβάλλει στην εκάστοτε κυβέρνηση να παρέχει ετησίως αντισταθμιστικά μέτρα στήριξης  επιβίωσης των προσφυγικών σωματείων, μέχρι την επιστροφή στα κατεχόμενα τους γήπεδα. 

Δεν είναι αρκετή η συμβολική κρατική χορηγία που παρέχεται. 

Επιπρόσθετα, θα έπρεπε ήδη να είχε ψηφιστεί νόμος ευθύς μετά την τραγωδία του 1974, ο οποίος να επιβάλλει και σε όλα τα ΜΗ προσφυγικά σωματεία, να συνεισφέρουν  σε ειδικό ταμείο, συμβολικό ποσό,  ανάλογα με τα έσοδα τους, το οποίο να κατανέμεται σε όλα τα προσφυγικά σωματεία που συμμετέχουν σε διοργανώσεις υπό την ΚΟΠ.

Η αρχή του θεμιτού ανταγωνισμού από τη στιγμή που τα σωματεία εξελίχθηκαν σε εταιρίες, δηλαδή νομικά πρόσωπα, επιβάλλει στην  πολιτεία, στις αθλητικές  αρχές, να υιοθετούσαν πρακτικές ίσης μεταχείρισης  των ποδοσφαιρικών ομάδων, με την καταβολή αντισταθμιστικών μέτρων, προς τα προσφυγικά σωματεία.

Η πρακτική της παραχώρησης αντισταθμιστικών μέτρων θα έπρεπε να ήταν μόνιμη και θεσμοθετημένη. 

Γνωρίζετε ότι η Αγγλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου(ΕFA), δίνει 100 εκατ. στερλίνες σε κάθε ομάδα της Championship που ανεβαίνει στην Premier; 

Γιατί άραγε έχει κάνει θεσμό αυτή την πρακτική η EFA;  Για να δώσει τη δυνατότητα στις ομάδες αυτές να κάνουν κάποιες καλές μεταγραφές παικτών για να  ανταγωνιστούν έστω, μερικώς, τα μεγαθήρια της Premier,  

Είναι γεγονός ότι πέρασαν μερικές εκατοντάδες βουλευτές της περιφέρειας Αμμοχώστου, απο τα έδρανα της Νομοθετικής Εξουσίας, μετά το 1974. Ουδείς άρθρωσε λέξη επί αυτού. 

Δεν υπήρξε ποτέ μία φωνή δυνατή να υπερασπιστεί  και να προστατεύσει  την υπόσταση, την ιστορία των προσφυγικών σωματείων όπως τους αξίζει. 

Η Ανόρθωση ήταν “φόβος και τρόμος” 

Οι παλαιότεροι θυμούνται και οι νέοι θα πρέπει να μάθουν, ότι η Ανόρθωση πριν απο το 1974, ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων των ομάδων. 

Το ΓΣΕ, η έδρα της στην Αμμόχωστο,  ήταν σχεδόν “απόρθητο φρούριο”. Θεωρείτο  μεγάλη επιτυχία για οποιονδήποτε αντίπαλο της να πάρει βαθμό ή βαθμούς.  

Ήταν σχεδόν μόνιμη διεκδικήτρια του τίτλου, με κατακτήσεις τροπαίων, είτε ως πρωταθλήτρια, ειτε ως κυπελλούχος. 

Ποδοσφαιριστές της τίμησαν την Κύπρο με την παρουσία τους σε μεγάλους ελλαδικούς συλλόγους, όπως ο Αντώνης Παπαδόπουλος στον Παναθηναικό, ο Ζάγκυλος στην ΑΕΚ,  ο Σιάηλος  και ο Πανίκος Ιακώβου επίσης στον Παναθηναϊκό. 

Μπορείτε να φανταστείτε  τη μεγάλη  εμβέλεια που θα είχε σήμερα αυτό το  ποδοσφαιρικό σωματείο, αν αγωνιζόταν στην έδρα του, αναλογιζόμενοι τη θεαματική οικονομική ανάπτυξη  που είχε πριν απο το 1974 η Αμμόχωστος. 

Η  Ανόρθωση θα είχε σήμερα, το λιγότερο,  ιδιόκτητο  σύγχρονο γήπεδο, με εγχώριους επενδυτές, όχι ξένους και περαστικούς,  που θα της άνοιγαν τα φτερά του Φοίνικα πέραν της Κύπρου. 

Η Ανόρθωση των ηρώων, αναγεννήθηκε από τη στάχτη της, με τους εναπομείναντες  ποδοσφαιριστές της, να είναι διασκορπισμένοι μετά τη προσφυγιά στη Λευκωσία, στη Λεμεσό, στη Λάρνακα στην Πάφο, στο Παραλίμνι ή στο δασάκι της Άχνας. 

Το συναπάντημα των μεγάλων αυτών, σε ψυχή ποδοσφαιριστών,  γινόταν κάθε Κυριακή στο γήπεδο…

Το σκηνικό αυτό δεν εκτυλισόταν μόνο στην Ανόρθωση, ήταν γνώριμο και για τα υπόλοιπα  προσφυγικά σωματεία.  

Για την ιστορία δεν μπορεί αυτό το κείμενο να μην αναφερθεί στον ΑΣΙΛ Λύσης, το πρώτο ποδοσφαιρικό σωματείο που το  ιδιόκτητο του γήπεδο ήταν με χόρτο, από το 1972 και με προβολείς. 

Ο ΑΣΙΛ, ήταν μονίμως στην Α Κατηγορία και σε μία χρονιά συμμετείχε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. 

Το ίδιο και ο Διγενής Μόρφου, του οποίου επίσης το γήπεδο είχε χορτο και προβολείς. Είχε καταστεί με την αξία του “μεγάλη ομάδα”, κατά τη σημερινή έκφραση, αθλητικών συντακτών.  

Ποδοσφαιριστές της συμμετείχαν  στην Εθνική Κύπρου, ενώ ήταν ιστορική η συμμετοχή του Διγενή στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. 

Η Ν. Σαλαμίνα, ήταν πάντα κραταιά ομάδα και ανέδειξε μοναδικούς ποδοσφαιριστές όπως, ο Κουρέας που διετέλεσε και αρχηγός του Ολυμπιακού Πειραιώς, ο Βαρνάβας τερματοφύλακας για σειρά ετών της Εθνικής Κύπρου και κατόπιν στον Ολυμπιακό Λευκωσίας, ο Ορφανίδης και ο  Φώκκης, παλαιότερος και  νεότερος και ίσως από τους καλύτερους μεσοεπιθετικούς του κυπριακού ποδοσφαίρου. 

Σε ότι αφορά τον Εθνικό Άχνας, τον χειροκροτούμε μονίμως για τις μεγάλες του προσπάθειες. Εαν ήταν στην κατεχόμενη Άχνα, η πορεία του θα ήταν ακόμη καλύτερη. 

Με σεβασμό υποκλινόμαστε στην ΠΑΕΕΚ Κερύνειας, που ήταν πολύ κοντά να προαχθεί στην ‘Α Κατηγορία λίγο πριν απο  το 1974.  

Όμως η ΠΑΕΕΚ, ήταν ήδη στο βάθρο με τις καλύτερες ομάδες του κυπριακού μπάσκετ και στο βάθρο με τους καλύτερους κυπριακούς  συλλόγους στον κλασικό αθλητισμό. 

Είναι στοιχειώδης υποχρέωση όλων μας και κυρίως αυτών που σήμερα κατέχουν θέσεις σε σώματα λήψεως αποφάσεων για αθλητικά πράγματα του τόπου, να μάθουν την ιστορία των προσφυγικών μας σωματείων και να επιδεικνύουν  μεγαλύτερο σεβασμό. 

Υ.Π. Για λόγους τάξεως, ο γράφων δηλώνει ευθαρσώς ότι το πιό πάνω άρθρο δεν εμπίπτει στους κανόνες σύγκρουσης συμφέροντος. Δεν κατάγομαι από την Αμμόχωστο, δεν έχω οικονομικό όφελος,  δεν είμαι οπαδός της Ανόρθωσης, παρά μόνο φίλαθλος. 

Είμαι όμως σχετικός σε ότι αφορά τον κλασικό αθλητισμό και το ποδόσφαιρο,  όχι από την κερκίδα. Μέσα στο στίβο και μέσα στο γήπεδο!

Του Λεύκου Χρίστου 

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews.